Η Μεγάλη Εβδομάδα έρ-
χεται και διαλύει τα
πάντα,τα αφανίζει και
τα ανασυνθέτει εν και-
νώ. Το πλέον ποταπό και νοσηρό
"πολιτικό" προεκλογικό κλίμα
των τελευταίων ετών απάδει της
Εβδομάδος των Παθών του Υιού
του Ανθρώπου και της ενδόξου
Αναστάσεως Του που καταρ-
γεί τον θάνατο ως τετελεσμένο
γεγονός. Η ίδια η κατάπτωση
των θεσμών του κράτους,εδώ
και αλλαχού,αναδεικνύει το
έωλον,το φθαρτόν και το ιλα-
ροτραγικόν στοιχείο της κοσμι-
κής εξουσίας. Που εντοπίζεται
τελικώς η οντολογική εξουσία
αυτού του κόσμου ορατού και
αοράτου; Το μάταιον, το προ-
σωρινόν, το όντως ανυπόστατον
και φαιδρόν της κάθε είδους
κοσμικής εξουσίας,που παράγει
αλαζονεία,έπαρση και υποκρι-
σία, διαλύεται μπροστά στην
ισχύ και την δύναμη της πορείας
προς τον Γολγοθά,την Σταύρω-
ση και την Ανάσταση Του Υιού
της Αγίας Τριάδος,από άφατη
Αγάπη προς τον Άνθρωπο.Τούτη
η πορεία προσφοράς διδάσκει
στο Αυτεξούσιον της Ελευθερίας
του Ανθρώπου. Ο όχλος από τα
ωσαννά καταλήγει στο σταύρω-
σον Αυτόν. Εκείνοι που Τον υπο-
δέχθηκαν ως Μεσσία,οι ίδιοι,ως
λαική ετυμηγορία,Τον καταδι-
κάζει εντός ελαχίστων ημερών.
Η εξουσία,ως συνήθως,αρχι-
κώς,νίπτει τας χείρας της,αμέ-
σως μετά Τον ραπίζει,Τον χλευ-
άζει,Τον εμπαίζει,Τον ποτίζει
με όξος και χολή και εν τέλει Τον
Σταυρώνει εν μέσω δύο κακούρ-
γων. Ο ένας Τον βλασφημεί,ο
άλλος μετανοεί και εισέρχεται
πρώτος στον Παράδεισο. Ο Ιού-
δας Τον προδίδει για τριάντα
αργύρια και στο τέλος αφαιρεί
την ζωή του δια απαγχονισμού.
Ο Πέτρος Τον αρνείται τρεις φο-
ρές και μετά έκλαυσε πικρώς.
Στην Σταύρωσή του παραμένει
μόνος και από μακριά Τον παρα-
κολουθούν η Μητέρα Του,άλλες
γυναίκες και ο Ιωάννης. Έχουν
εξαφανιστεί σχεδόν όλοι οι μα-
θητές Του δια τον φόβον των
Ιουδαίων,της εξουσίας δηλαδή.
Οδηγείται στην Ταφή Του,οι
Μυροφόρες τον επισκέπτονται
χαράματα,ενώ η Ανάστασή Του
έχει συντελεστεί. Εμφανίζεται
εν ετέρα μορφή στην Μαρία την
Μαγδαλήνη,στον κήπο του μνη-
μείου. Το σκότος την ώρα της
Σταυρώσεως Του,το διαδέχεται
το Φως της Αναστάσεως Του.
Η Ανάσταση έρχεται μέσω της
οδού της Σταυρώσεως,άλλη
οδός δεν υπάρχει. Εντός δοκι-
μασιών και αγώνων οδεύει ο Άν-
θρωπος προς την προσωπική και
κοινωνική Ανάσταση. Η Ανα-
στάσιμη πορεία δεν διακατέχε-
ται από τον ορθολογισμό τύπου
Α+Α=2Α,αλλά από τον ανορθο-
λογισμό του τύπου Α+Α=Α. Η
πρόσκληση του Τριαδικού Θεού
προς τον Άνθρωπο να ενωθεί
μαζί Του,αφορά την πορεία του
δεύτερου σε αυτήν την ζωή. Το
" ίνα ώσιν έν" αφορά την ένωση
σύμπαντος του κόσμου,την στιγ-
μή που ο κόσμος διχάζεται,δια-
χωρίζεται,διασπάται και εν τέ-
λει διαβάλλεται και αποσπάται
της ενώσεως.
Διαλύεσαι στην προσπάθεια να
ζήσεις και να βιώσεις τα δρώμε-
να της Μεγάλης Εβδομάδος και
σε τούτη την προσπάθεια και
διάλυση,κατανοείς την αδυνα-
μία σου,την αστοχία σου να τα
ερμηνεύσεις όλα με βάση τον
ορθολογισμό,την στιγμή που τα
συμβάντα εντός αυτής είναι μία
αγαπητική "τρέλα",καλή "τρέλα"
που οδηγεί στην Ανάσταση,στην
όντως Συντέλεια,στην οριστι-
κή Νίκη επί του θανάτου,στην
Βεβαιότητα της Ελπίδας στην
οντολογική Ζωή του Αναστηθέ-
ντος Ανθρώπου,εάν και εφ' όσον
βεβαίως θέλει,τότε και μπορεί
να την βιώσει σε προσωπικό και
κοινωνικό επίπεδο.
Η πρόσκληση είναι αέναος:"
Δεύτε λάβετε φως εκ του ανε-
σπέρου φωτός" και αυτός είναι
ο αγώνας. Ένα Φως που διαλύει
τα σκοτάδια της πολιτικής,της
εξουσίας,της κοινωνίας,ακό-
μη και τα γνωστά ή άγνωστα
σκοτάδια της προσωπικής ζωής
των πολιτών,που "χαμένοι" και
μπερδεμένοι στον αγώνα της
καθημερινότητας το αναζητούν
ή όχι εντός ενός ζόφου που "φαί-
νεται" να καλύπτει τα πάντα.
Δια αυτού του Φωτός διαλύε-
ται το σκότος και αποκτάς ευ-
αίσθητη όραση,οράς άλλως τα
συμβάντα,καθώς ό,τι συμβαίνει
γίνεται για συγκεκριμένο λόγο
και έχει ιδιαίτερη αιτία,είτε
τούτο το αντιλαμβάνεσαι,είτε
όχι,τώρα,ύστερα ή και ποτέ.
Παθαίνουμε και μαθαίνου-
με(;),παθαίνουμε και πεθαίνου-
με και δια αυτού του "θανάτου"
της Σταυρώσεως-πολυμερούς,
προσωπικής,κοινωνικής- επέρ-
χεται η Ανάσταση. Η παραμονή
ή μη εντός Αυτής συντελείται
δια της Ελευθερίας του Αυτε-
ξουσίου.
Καλή Ανάσταση!
"Ορθρία
[....]<Είχε δε αυτήν τρόμος και
έκστασις>
πόσο ανυπόμονοι είναι συνήθως
<βραδείς τη καρδία",οι άνθρω-
ποι,
συλλογίζεται η Μαρία,
καθώς την κατείχε ακόμα
η απαστράπτουσα,λευκότατη
σιωπή.
<Ην δε ιδέα αυτού ως αστραπή
και το ένδυμα αυτού λευκόν ως
η χιών>
<Ούκ έστιν ώδε,ηγέρθη>[....]"
( Ζωή Καρέλη,περιοδικό "Σύ-
ναξη" τεύχος 20,Οκτώβριος-
Δεκέμβριος 1986,σελ.54)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου