O πόλεμος στην Ουκρανία,καθώς και η παγκόσμια οικονομική κρίση που εξ αυτού δημιουργείται,οδηγούν τον κόσμο και ειδικότερα την Ευρώπη μπροστά σε νέες καταστάσεις,τις οποίες εξ όσων αρχικώς φαίνεται δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν. Εξ ου και το γεγονός ότι και από τα δύο μέρη,το ΝΑΤΟ δηλαδή και την Ρωσία,λαμβάνονται αποφάσεις σπασμωδικές και άστοχες,οι οποίες σε κανένα σημείο τους δεν συντίνουν στο τέλος του πολέμου. Ο πόλεμος ουσιαστικώς εξελίσσεται ως μία στρατιωτική πλέον αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας,όπως εξ αρχής άλλωστε ήταν. Το ΝΑΤΟ την στιγμή αυτή εξοπλίζει στρατιωτικά και σε λίγο θα στηρίζει ενεργειακά και οικονομικά την Ουκρανία,μίας χώρας που δεν είναι μέλος της συμμαχίας. Η Ρωσία από την πλευρά της θεωρεί όλες τις χώρες που στηρίζουν και εμπλέκονται με την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία εχθρούς της και τις απειλεί με την ενεργοποίηση των πυρηνικών της όπλων. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης προς την Ρωσία αφ' ενός τορπιλίζουν τις όποιες προσπάθειες ειρηνικής επίλυσης της ουκρανικής κρίσης και αφ' ετέρου σε δεύτερη ανάγνωση προκαλούν την λήψη αντίστοιχων μέτρων από την πλευρά της Ρωσίας. Οι διπλωματικές προσπάθειες μεταξύ των εμπόλεμων μερών που πλέον δεν είναι δύο,αλλά είναι ένας πόλεμος των χωρών του ΝΑΤΟ με την Ρωσία,επί του παρόντος φαίνεται ότι συμβαίνει κυρίως για το θεαθήναι. Εντός αυτής της κρίσης,τα παράγωγα κυρίως τα οικονομικά αλλά και της επεκτάσεως ή μη του πολέμου,πλέον δεν χωρούν υποκριτικές μάσκες και γίνεται φανερός ο φαρισαισμός με τον οποίο επί πολλά έτη πορεύονται συμμαχίες και χώρες. Η στρατιωτική καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, όπως και η εμπλοκή του σε εγχώριες συρράξεις και συγκρούσεις προκειμένου η Δύση να αποκτήσει τον πολιτικό έλεγχο αυτών είναι νωπές ακόμη στην ιστορική μνήμη και πρέπει να καταστραφεί ο σκληρός δίσκος της παγκόσμιας μνήμης προκειμένου να επέλθει,εάν επέλθει,ο εξαγνισμός και ο εξαγιασμός του.
Ως προς την Ελλάδα,δεν είδαμε από το ΝΑΤΟ την ίδια σπουδή που δείχνει σήμερα για την υπεράσπιση μίας χώρας μη μέλους της στην στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και στην κατοχή σημαντικού μέρους της έκτοτε(1974),βλάπτοντας τα συμφέροντα μίας άλλης χώρας μέλους της συμμαχίας,την Ελλάδα. Η μόνιμη μιλιταριστική-ιμπεριαλιστική απειλή την οποία υφίσταται η Ελλάδα από την Τουρκία δεν συγκίνησε εδώ και δεκαετίες το ΝΑΤΟ,που με αυτόν τον τρόπο ασύστολα εκδηλώνει την χρήση δύο μέτρων και σταθμών, σε σχέση με την συμπεριφορά του ως προς τις χώρες- μέλη του.
Θεωρούμε πολιτικό λάθος την αποστολή των καλάζνικοφ στην Ουκρανία από την Ελλάδα,χωρίς το θέμα βεβαίως προηγουμένως να τεθεί στην Ελληνική Βουλή,όπου ο κάθε βουλευτής με ονομαστική ψηφοφορία θα ενέκρινε ή μη την αποστολή αυτών των όπλων. Η αποστολή αυτή, σύμφωνα με τις ρώσικες θέσεις,μας καθιστά στόχο τους και σε έναν πόλεμο το πρώτο που αποφεύγεις είναι το να μην καταστείς στόχος. Η ανακοίνωση της εδώ ρώσικης πρεσβείας και του υπουργείου εξωτερικών της προς την Ελλάδα και σε σχέση με τους δολοφονημένους ομογενείς του πολέμου,ήδη φανερώνει την (με εξαίρεση την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974,την πρωτοβουλία των έξι για την ειρήνη με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1984 και την προσπάθεια του 2007-09)ακραιφνώς μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική,η οποία σε αντίθεση με την πολιτική της Τουρκίας που είναι και αυτή μέλος του ΝΑΤΟ,την περιορίζει σε ρόλο παθητικού παίκτου διεθνώς,του οποίου οι επιλογές στην παγκόσμια σκακιέρα ετεροκαθορίζονται. Κανενός είδους στρατιωτική εμπλοκή, στην ουκρανική κρίση,της Ελλάδας δεν την εξυπηρετεί βραχυχρόνια και μακροχρόνια.
Η Ουγγαρία ήδη απαγόρευσε την διέλευση από το έδαφος της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Η αποκλιμάκωση της κρίσης απαιτεί τον περιορισμό των απειλών και την εύρεση ενός κοινού τόπου αντίστοιχων υποχωρήσεων εκατέρωθεν,προκειμένου να περιοριστούν τόσο οι οικονομικές συνέπειες ενός επερχομένου κραχ και φυσικά την δημιουργία συνθηκών μίας μακρόβιας ειρήνης,κυρίως στην πολύπαθη από παγκοσμίους πολέμους Ευρώπη. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας επαναφέρει στην επιφάνεια-δικαίως ή αδίκως- την ιστορική μνήμη,ως προς το τι συμβαίνει στον κόσμο όποτε η Γερμανία αποκτά στρατιωτική ισχύ. Μαζί με την οικονομία και η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται,καθώς εδώ και αιώνες υπάρχουν εθνικές αντιπαραθέσεις οι οποίες θάβονται στον βωμό του κοινού οικονομικού συμφέροντος. Ωστόσο όταν τα εθνικά οικονομικά συμφέροντα συγκρούονται και βρίσκονται σε διάσταση,τότε η ιστορική μνήμη επαναφέρει στην επιφάνεια το παρελθόν της κάθε χώρας και με ποιούς έχει αντιπαρατεθεί προκειμένου να κερδίσει την ελευθερία της και να επαναφέρει την παγκόσμια ειρήνη. Δυστυχώς σήμερα τόσο σε παγκόσμιο,όσο και σε εθνικό επίπεδο υπάρχει μέγα έλλειμμα ύπαρξης εθνικών και παγκόσμιων ηγετών. Την ανικανότητα ή μη των σημερινών ηγετών σύντομα η Ιστορία και πάλι θα την καταγράψει.
"[....] Στην πραγματικότητα,ο πολιτικός ηθικολογός μπορεί να πει: κυβερνήτης και λαός,ή λαός και λαός δεν αδικούν αλλήλους,όταν πολεμούν βίαια ή δόλια ο ένας τον άλλον,παρ' όλο που διαπράττουν γενικώς αδικία αρνούμενοι κάθε σεβασμό προς την έννοια του δικαίου,τη μόνη που θα μπορούσε να εδραιώσει την αιώνια ειρήνη[....]"
(Immanouel Kant " Για την αιώνια ειρήνη" Εκδόσεις " Αλεξάνδρεια" 1992,σελ.87
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου