Γέροντας Αγάπης, Χαράς, Χάριτος
Ο πατέρας - Γέροντας Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης εκοιμήθη σε ηλικία 90 ετών την Τετάρτη 17-9-2025 και η εξόδιος ακολουθία του πραγματοποιήθηκε την επομένη 18-9 Πέμπτη στην Ιερά Μονή Ιβήρων στο Άγιον Όρος με πλήθος κόσμου, Αγιορειτών, Μητροπολιτών, Επισκόπων, Ηγουμένων και προσκυνητών να τον συνοδεύει, στην πορεία του προς τας Άνω Μονάς. Μετά ατύχημα που του συνέβη στο Καθολικό της ίδιας Μονής στον εσπερινό την 27-8/14-8 , παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Άγιον 'Ορος, Μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε κλινική της Θεσσαλονίκης, όπου μετά από εγχείρηση ο οργανισμός του δεν επανήλθε.
Ο Γέροντας Βασίλειος υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα, είς εκ των σημαντικών θεολόγων της γενιάς του 60, διετέλεσε Ηγούμενος των Ιερών Μονών Σταυρονικήτα (1968-1990) και της Μονής των Ιβήρων (1990-2005). Συνδέθηκε πνευματικά με τον Άγιο Παϊσιο και συνετέλεσε σημαντικά και κυρίαρχα στην λεγόμενη επανάνθηση του Αγίου Όρους. Η εμπνευσμένη παρουσία του προσέλκυσε μοναχούς και προσκυνητές, καθώς από τότε έως και σήμερα ο πνευματικός του λόγος ήταν πλήρης Αγάπης για τον Θεό και τον Άνθρωπο, μεταδίδοντας την Χάρι και την Χαρά προς όλους. Στα φοιτητικά αμφιθέατρα ασκούσε κοινωνία και επικοινωνία με νέους ανθρώπους, που έβλεπαν στο λόγο και στο πρόσωπό του μία πνευματική φλόγα που τους άγγιζε και τους δημιουργούσε μία επαφή σημαντική με την Ορθοδοξία και το Άγιον Όρος, λειτουργώντας ως πνευματικός αλιέας με την Χάρι του Θεού. Ένας λόγος συναρπαστικός, ζωντανός που προσέφερε μία πάρα πέρα οπτική στα πράγματα, στα γεγονότα και στην ζωή. Πνευματικός λόγος που συναντάτε ευτυχώς και στα αρκετά βιβλία του, που όλα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Γνώρισα κάποτε έναν προσκυνητή που την ομιλία του στο αμφιθέατρο της Νομικής του Α.Π.Θ. το 1986, με θέμα την προς Εμμαούς πορεία την είχε σε κασέτα και την άκουγε συνεχώς για έτη, αυτήν και μόνον αυτήν, στο αυτοκίνητό του. Υπήρχαν επίσης πολλοί προσκυνητές που άκουγαν τις ομιλίες του στον Εσπερινό Της Αποκαθηλώσεως, στη Τράπεζα μετά την Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα το μεσημέρι στο Συνοδικό της Μονής. Ο Γέροντας Βασίλειος έγινε προηγούμενος το 2005 και περίπου έως το 2020 ζούσε μόνος στη Καλύβη του Καβουρίωνος, κοντά στην Μονή των Ιβήρων ακολουθώντας πρότυπα παλαιών πατέρων ασκητών. Ο επικήδειος λόγος του Ηγουμένου της Ι.Μ. Ιβήρων Πατρός Ναθαναήλ στην εξόδιο ακολουθία του Γέροντος Βασιλείου περίπου τα λέει όλα. Η παρουσία του σε πνευματικές εκδηλώσεις στην Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλη την Ελλάδα και οι ομιλίες του ήταν η αφορμή να γεμίζουν οι χώροι αυτοί με πλήθος κόσμου και κυρίως από νέους ανθρώπους. Ο ίδιος ήταν πάντα ταπεινός, με έντονη αίσθηση του χιούμορ, ένα φωτεινό χαμόγελο, αεικίνητος πνευματικά και σωματικά, πηγή αγάπης, συγκατάβασης, πνευματικής αναπαύσεως και σου έδινε τις αιτίες να ασχοληθείς περισσότερο με το περιεχόμενο των βιβλίων του, αλλά και του ζωντανού του λόγου. Στα έτη που δεν υπήρχε ηλεκτρισμός στην Μονή, στο παλαιό αρχονταρίκι, οι προσκυνητές μαζί με τον Αρχοντάρη τότε της Μονής, δίπλα στο μεγάλο τζάκι που έκαιε, περίμεναν να έρθει ο τότε, αλλά και πάντα νέος Πατέρας Βασίλειος, να τον ακούσουν, να θέσουν ερωτήματα και να λάβουν απαντήσεις. Ήταν ένας διάλογος που σου γέμιζε τις μπαταρίες και αισθανόσουν εκείνη την πληρότητα που πάντα αναζητούν οι προσκυνητές στο Άγιον Όρος. Ο Γέροντας Βασίλειος ήταν και είναι ο Γέροντας της Αγάπης. Μία Αγάπη που καθρεφτιζόταν στο χαμόγελο και στα μάτια του. Ήταν και είναι ο Γέροντας της Χαράς και της Χάριτος που τις έβλεπες να εκπορεύονται από το βλέμμα του, όταν μετά την Τράπεζα στην Αυλή της Μονής πήγαινες και έπαιρνες την Ευχή του. Ήταν η στιγμή που τα πάντα μιλούσαν, εν μέσω μίας αδιάλειπτης σιωπής, που ωστόσο τα σήμαινε όλα.
Καλό και Ευλογημένο Παράδεισο Γέροντα. Ευχαριστούμε τον Τριαδικό Θεό που μας Δώρισε την εδώ παρουσία σου!
"[....] Εν αντιθέσει με τους πλανεμένους, που έχουν εντυπωσιασθή από την πνευματική τους ανωτερότητα, την οποία θέλουν πάση θυσία να διασώσουν και να προβάλουν, υπάρχουν οι αληθινά ταπεινοί και κεχαριτωμένοι, που τρέφονται και αναπτύσσονται πνευματικά μέσα στην Εκκλησία, ζώντες <συν πάσι τοις αγίοις>. Αυτοί δεν υπολογίζουν τον εαυτό τους. Τον θεωρούν ένα σκουπίδι, <πάντων περίψημα έως άρτι. Γι΄ αυτό, δέχονται χαρίσματα, που τα κρατούν αδιάφθορα και τα διατηρούν, χωρίς να το γνωρίζουν. Φροντίζουν με μιά παιδική και - ταυτόχρονα- θεϊκή τρυφερότητα τους άλλους. Είναι η δόξα της Εκκλησίας και η παρηγοριά όλου του κόσμου[....]" (Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ιεράς Μονής Ιβήρων "Φως Χριστού Φαίνει Πάσι" Έκδοση "Ι. Μ. Ιβήρων" 2002, σελ. 58)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου