O Χριστός μετά την είσοδό του εις τα Ιεροσόλυμα και την βαιφόρο υποδοχή του από τον όχλο των πολιτών της,έχοντας ήδη γίνει στόχος της τότε θρησκευτικής εξουσίας και καθώς ουδέν ακαταδίωκτον ως προς Αυτόν δεν είχε μεριμνήσει να θεσπίσει η τότε κοσμική εξουσία, προκειμένου να Τον προστατεύσει-καθώς η δημοκρατία της Ρωμαικής αυτοκρατορίας απεδείχθει ανεπαρκής-θα συλληφθεί και ο όχλος- που πριν λίγες ημέρες Τον αποθέωνε-θα Τον καταδικάσει να Σταυρωθεί και ο Κύριος μας εκουσίως και σιωπηλός παθαίνει και πεθαίνει(ανθρωπίνως κ προσωρινώς).
Αλήθεια ποιός ο λόγος,η αιτία,το ένα μέρος της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τρίαδος να προσλάβει και την ανθρώπινη φύση,να ταλαιπωρηθεί,να χλευαστεί,να υποφέρει ανθρωπίνως και στο τέλος να Αναστηθεί συμπαρασύροντας μαζί του στην Αθανασία και στην αιώνιο Ζωή και τον Άνθρωπο;
"Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον,άλλ' ίνα σώσω τον κόσμον"( Ιωαν. Ιβ'47). Δεν κρίνει λοιπόν τον κόσμο ο Θεός,αλλά εισέρχεται στα μέτρα του κόσμου του πεπτωκότος ανθρώπου προκειμένου να τον σώσει. Να τον σώσει από την φθορά και τον θάνατο,όπου τον οδήγησε η έκπτωσή του από τον Παράδεισο μέσω της διαβολής.Αλλά γιατί πάλι σώζει ο Θεός τον Άνθρωπο; Διότι ο Θεός είναι η άπειρος και η ατελεύτητος Αγάπη στην οποία απουσιάζουν τα πρέπει και κυριαρχεί η εκούσιος θυσία και θυσιάζεται ο Υιός από Αγάπη προς τον Άνθρωπο,τον οποίο ο Ίδιος δημιούργησε και ο Κτίστης ανασύρει εκ της φθορά το Κτίσμα Του,καθώς επιθυμεί και πάλι " ίνα ώσι εν".
Αλλά τι γίνεται με τον Άνθρωπο; Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση ούτε να δεχθεί,ούτε να κατανοήσει,ούτε να αισθανθεί καθώς έχει απωλέσει το πρωτόκτιστον κάλλος και έχει καταστεί αναίσθητος. Δίδει λοιπόν ο Ίδιος το παράδειγμα της θυσιαστικής Του Αγάπης με τον εκούσιο Αναστάσιμο θάνατό Του.Του λέει: - Δες πεθαίνω από Αγάπη για εσένα Άνθρωπε,δικό Μου δημιούργημα όλες τις αμαρτίες,τα λάθη,τις αστοχίες,τις κακίες σου τις σηκώνω εδώ στον Σταυρό Μου και με την Ανάστασή Μου σε ξαναγεννώ,σε καινοποιώ εκ νέου.
Αλλά ο Κύριος Υμών Ιησούς Χριστός διδάσκει: " Ει ούν εγώ ένιψα τους πόδας υμών ο Κύριος και Διδάσκαλος,και υμείς οφείλεται αλλήλων νίπτειν τους πόδας" (Ιων. 13,14).Δηλαδή όπως Εγώ Σταυρώθηκα για εσένα και εσύ αν όντως αγαπάς τον Άλλον σταυρώσου γι'αυτόν,θυσιάσου για τον Άλλον,ο οποίος δεν είναι η Κόλασή σου(Σαρτρ) αλλά η αιώνιος χαρά σου(Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ). Ακολουθεί ο Παύλειος λόγος "Μιμηταί μου γίνεσθε,καθώς καγώ Χριστού"( Α'Κορ. Ια'1). Οπότε τι; Τίποτα και όλα,τα πάντα και χάνονται και ευρίσκονται δια παντός,ες αεί και ανεκπτώτως μένουν και παραμένουν καθώς μεταξύ Αληθείας και Χριστού,επιλέγω τον Χριστό( Ντοστογιέφσκι). Διότι ο Χριστός ευρυχωρεί,περικλείει την Αλήθεια,καθώς Αληθώς Ανέστη και αυτό το Αληθώς εν τοις πράγμασι εντός του ολοκληρωτικού δυτικού ορθολογισμού αυτόν τον διαλύει,τον καθιστά ανύπαρκτο,δεν το αντέχει αυτό το Αληθώς,είναι πέρα και έξω από την δική του λογική,δεν το δέχεται διότι εάν το αποδεχθεί έστω και θεωρητικώς καθίσταται παντελώς ανυπόστατος καθώς στηρίζεται στην φιλαυτία,στο Εγώ,στην αντιπαλότητα,στην εξόντωση,στον πόλεμο,είναι ατομοκεντρικός,απρόσωπος,αθυσίαστος και ακοινώνητος πνευματικά. Η Ανάσταση έπεται πάντα της θυσιαστικής προσφοράς του εαυτού μου στον Άλλον,η Ανάσταση δεν είναι κοσμικό γεγονός ορθολογικού τύπου. Αντιθέτως καταργεί την λογική του κόσμου τούτου και οδηγεί τον Άνθρωπο πάρα πέρα,μόνον και εάν αυτός το θέλει και το επιθυμεί,πάντα εκουσίως και αυτεξουσίως.
Εδώ και αιώνες η Πατερική Ορθόδοξη παράδοσή μας στηρίζεται βιωματικώς στο ζωοποιόν: " Δος αίμα,λάβε Πνεύμα",καθώς πνευματικώς ουδέν κατακτάται ακόπως. Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου: " Κύριε και Δεσπότα της ζωής μου,πνεύμα αργίας,περιεργίας,φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης,ταπεινοφροσύνης,υπομονής και αγάπης χάρισαι μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ,δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα,και μη κατακρίνειν τον αδελφό μου,ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν" η οποία κυριαρχεί εις τις ακολουθείες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι άκρως φιλάδελφος και ουχί φίλαυτος.Τούτη η ευχή επαφίεται να κατανοηθεί αναλόγως της θυσίας και του αίματος το οποίον θα διαθέσομεν δια τον Άλλον,προκειμένου να λάβομεν το αντίστοιχον πνεύμα.
Καλή προσωπική Ανάσταση προς όλους.
"[....] Μία τροφή σώζει τον άνθρωπο και είναι το σώμα του Χριστού. Ένα πόμα σβήνει τη δίψα του κι είναι το αίμα του Χριστού. Μέσα στη Θεία Λειτουργία ο άνθρωπος μπορεί να γίνη κατά χάρη Χριστός. Η ζωή του,προσφερόμενος χριστοπρεπώς,χορταίνει και ξεδιψά τον άλλον. Κι όταν χορταίνει και ξεδιψά ο άλλος,τότε χορταίνω και ξεδιψώ εγώ αληθινά[....]"
(Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ι.Μ.Ιβήρων,ομιλία στον Ι.Ν.Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης Γ'Κυριακή των Νηστειών 1985. Περιοδικό "Σύναξη" Απρίλιος-Ιούνιος 1988,σελ.22).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου