Ενώ τα κρούσματα του ιού κυμαίνονται σταθερώς καθημερινώς μεταξύ 14.000-20.000 και οι θάνατοι εξ αυτού από 70 έως 100 επίσης κάθε ημέρα,διαπιστώνουμε την σπουδή επαναφοράς στην, όσον το δυνατόν,κανονικότητα με την άρση μέτρων. Η πορεία έως σήμερα του ιού αποδεικνύει την αποτυχία αντιμετωπίσεως του, από την έως τώρα γεμάτη αντιφάσεις πολιτική της κυβερνήσεως. Ως δια μαγείας στα φιλοκυβερ ητικά ΜΜΕ το θέμα του ιού από πρώτη επιλογή, έγινε πέμπτη και έκτη και τούτο με αναφορές ισχνές. Η επαναφορά στην κανονικότητα από τέλη Απριλίου και μετά, προφανώς δημιουργεί ευνοικές συνθήκες ως προς την διεξαγωγή εκλογών.
Όπως τόσες κυβερνητικές προβλέψεις,έτσι και εκείνες που θεωρούσαν παροδικό φαινόμενο την αύξηση του πληθωρισμού,το οποίο με την έλευση του 2022 θα εξανεμιζόταν,οικτρώς απέτυχαν και πάλι. Οι μεγάλες αυξήσεις τιμών σε φυσικό αέριο,ηλεκτρικό ρεύμα,καύσιμα, καθώς και σε βασικά είδη διατροφής ακολουθούν ανηφορικό δρόμο,εξαυλώνοντας το διαθέσιμο και το πραγματικό εισόδημα των πολιτών που αδυνατούν να ανταποκριθούν στο κόστος μία στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβιώσεως,καθώς καλούνται να επιλέξουν ποιές από τις βασικές τους καθημερινές ανάγκες θα καλύψουν και ποιές θα περιορίσουν. Την ίδια στιγμή το κόστος δεκαετούς δανεισμού της Ελλάδας αγγίζει το 500%. Η οικονομική περίπου ασφυξία σε μίκρο και μακροοικονομικό επίπεδο, καθιστά την όποια αναμενόμενη αύξηση του ΑΕΠ,ακόμη και εάν οι προβλέψεις επιβεβαιωθούν,ένα πυροτέχνημα ελάχιστης πραγματικής και ουσιαστικής σημασίας,καθώς πρώτα πρέπει να αποπληθωριστεί. Η Ελλάδα φαίνεται να πορεύεται χωρίς κυρίως να μπορεί,ακόμη και εάν ήθελε,να ελέγξει σχεδόν τίποτα από τις εξελίξεις,αφημένη στο ρεύμα,απροετοίμαστη και ανέτοιμη,εντός εγχωρίων συμβάντων που προβάλλουν μία αλγεινή,κακή,δαιμονική εικόνα αυτής της χώρας μονίμως. Είδηση πλέον αποτελεί το καλό,το κάλλος,η ελπίδα,η όντως αισθητική. Έχεις την αίσθηση παρακολουθώντας τα κυρίαρχα ΜΜΕ ότι ζούμε σε έναν κόσμο,εδώ τώρα,πλήρους ασχήμιας,κακοήθειας,διαστροφής,ψυχικής ανωμαλίας και κοινωνικής αποστροφής.
Όντως είναι μία έκπτωση της πολιτικής και της κοινωνίας στην Ασωτία; Όλο το περιεχόμενο,η ουσία φαίνονται να έχουν δαπανηθεί ασκόπως και δωρεάν. Ο Άσωτος τρέφεται από τα περισσεύματα των χοίρων μέσα στην λάσπη και του πέρνει όντως καιρό να έλθει εις εαυτόν,να θυμηθεί από που ξεκίνησε,πως εξέπεσε και που βρίσκεται. Τότε λοιπόν σε μία στιγμή αναλαμπής,βρίσκει την δύναμη να αφήσει τον βούρκο των χοίρων και να λάβει την μεγάλη,γενναία απόφαση να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής. Ο Άσωτος έφτασε στο τέρμα,στον απόπατο του πάτου. Ένας Άσωτος,μία κοινωνία. Ο Άσωτος μένει από αντοχές μπροστά στην ασχήμια,πλέον αδυνατεί να την υποφέρει,η ασχήμια γίνεται ανυπόφορα αφόρητη. Μαζεύει τις δυνάμεις του,αναγνωρίζει την παρέκκλιση του από την όντως οδό. Αναπολεί το πρωτόκτιστον κάλλος,αναζητά την Οικία,επιθυμεί μετανοημένος τον Πατέρα. Σκέπτεται απλώς και καλώς. Βάζει καλό λογισμό. Ο Πατέρας θα τον δεχθεί ως ένα εκ των δούλων του έστω,θα τον συγχωρήσει,θα καταλάβει ότι ο κύκλος έπρεπε να συμβεί για να επιστρέψει. Μία έκπτωτη κοινωνία δεν μπορεί να πέσει πιο κάτω,καθώς αυτό δεν υπάρχει και η μόνη της επιλογή είναι να σηκωθεί,να αλλάξει,να ανατρέψει,να γκρεμίσει και να οικοδομήσει στις βάσεις του αρχέγονου Λόγου. Να δημιουργήσει,να εγκαθιδρύσει και να μην εγκαταλείψει το απολεσθέν Κάλλος και τούτο γίνεται νομοτελειακά,αφεαυτού του,ως εξ αρχής οριζόμενον,αναμενόμενον και προσδοκώμενον.
Η λύπη του Ασώτου συναντά την χαρά του Πατρός που τον δέχεται πανηγυρικώς,ιλαρώς,έτοιμος να τον υποδεχτεί από την ημέρα που έφυγε. Η ευρυχωρία αντικαθιστά την στενοχώρια,τον στενό χώρο τον αφανίζει ο αντίστοιχος ευρύς,αυτός της αγάπης,της συγχωρήσεως,της κατανοήσεως που συντρίπτει το μίσος,την κακία,τον εγωισμό,την διαστροφή και την δαιμονοποίηση της ανθρωπίνης φύσεως. Όμως ξέρεις Πατέρα,αυτό που κάνεις είναι άδικο. Τόσα έτη σε υπηρετώ,ποιώ το θέλημά σου,δουλεύω για εσένα υπάκουος,δεν σε στενοχώρησα ποτέ,δεν σπατάλησα ποτέ τίποτα,πάντα ήμουν ευσεβής και ευλαβής. Αυτόν που σπατάλησε τα πάντα,που δεν σε υπολόγισε,που σε παράτησε και σε αγνόησε τον υποδέχεσαι γιορτινά και θύεις και τον μόσχο τον σιτευτό. Δεν πας καλά Πατέρα,παραφρόνησες,έλα στα λογικά σου. Ο μεγάλος γιός δυσκολεύεται να κατανοήσει,ταράσσεται ο ορθολογισμός του,αισθάνεται αδικημένος,αυτός ο πιστός γιός που ακολούθησε όλες τις εντολές του. Απουσιάζει η αγάπη σε αυτόν. Ο Πατέρας συνεφέρει και αυτόν. Εμείς είμαστε πάντα μαζί,αυτός ο μικρός ήταν χαμένος και επέστρεψε. Είχε χάσει τα λογικά του,τρελάθηκε,αλλά να τώρα είναι εδώ,όντως μετανοημένος. Έβαλε μετάνοια,ζήτησε συγγνώμη. Οπότε έλα και εσύ στο πανηγύρι,γιορτάζουμε την επιστροφή του Ασώτου,την εύρεση του χαμένου εαυτού του και τούτο είναι η απόλυτη πληρότης. Δεν αρκεί να είσαι πλήρης,πρέπει να είσαι απολύτως πλήρης και αυτό το απόλυτο στην πληρότητα είναι η Αγάπη που τα ανέχεται,τα αντέχει και τα συγχωρεί όλα.
"[....] Του έδωσε την επικίνδυνη και σωτήρια αγωγή της ελευθερίας καλύπτοντας τον με την άπειρη αγάπη του πάντοτε. Και νίκησε η πατρική αγάπη τον θάνατο. Και άναψε τούτη η χαρά,το πανηγύρι που θύεται ο μόσχος ο σιτευτός[....] Όμως ο Θεός Πατέρας τον κάνει κεντρικό πρόσωπο και την αφορμή του μεγάλου πανηγυριού. Και αυτό τον καταπλήττει και τον κατακαίει. Ο Θεός καταδικάζει με το πλήθος της Αγάπης Του[....]"
(Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ιεράς Μονής Ιβήρων " Η παραβολή του ασώτου υιού" Β' Επανέκδοση " Δόμος" 1995,σελ.18-19).
