Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηλώσεις του καθηγητού Πνευμονολογίας και διευθυντή της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κυρίου Κωνσταντίνου Γουργουλιάνη στην τοπική εφημερίδα " Ταχυδρόμος", ο οποίος μεταξύ των άλλων επισημαίνει: " Επιμένουμε να μην αξιοποιούμε την ζωή στην ύπαιθρο. Όταν είσαι έξω στον καθαρό αέρα δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι στους κλειστούς χώρους". Ο καθηγητής αφού αναφέρει ότι δραστηριότητες όπως το σκι,το κυνήγι και το ψάρεμα θα έπρεπε να επιτρέπονται,τάσσεται και υπέρ της λειτουργίας της εστίασης με την λήψη συγκεκριμένων μέτρων: " Τα εστιατόρια θα μπορούσαν να λειτουργούν στους εξωτερικούς χώρους. Το μέτρο με τις θερμάστρες εξωτερικών χώρων είναι προς την σωστή κατεύθυνση αν και άργησε. Θα μπορούσαν στα μαγαζιά να επιτρέπονται δύο άτομα και σε αποστάσεις στα τραπέζια[....]Χειρότερο ήταν που επιτράπει και έως εννέα άτομα στο γιορτινό τραπέζι". Αναφέρει δε στην συνέχεια: " Χρειαζόμαστε πέντε απλά μέτρα που θα ισχύουν παντού. Και πάνω από όλα σταθερότητα για τα μέτρα που θα ισχύσουν[....] Η ζωή στην ύπαιθρο πάντως αποτελεί όπλο για τις πανδημίες διαχρονικά" ( Πηγή: Onlarissa.gr 9-1-2021).
Πραγματικά εδώ και καιρό επισημαίνουμε-από αυτήν εδώ την στήλη- ότι η πυκνότητα με την οποία η κυβέρνηση αλλάζει,επαναφέρει ή και καταργεί πολλές φορές τα ίδια μέτρα, αποπροσανατολίζει,συγχύζει και μεταφέρει ανασφάλεια στους πολίτες. Φυσικά και η ζωή στην Ελληνική ύπαιθρο και στον καθαρό αέρα,σε αντίθεση με τους κλειστούς χώρους,αποτελεί τον πλέον κλασικό τρόπο αντιμετωπίσεως περίπου των πάντων.
Το τέλος του εγκλεισμού και η επαναφορά στην προ ιού φυσιολογική ζωή της κοινωνίας και τον πολιτών,προσφέρεται ως εκείνη η περίοδος κατά την οποία μπορούμε και επιβάλλεται να αναστοχαστούμε,να εκτιμήσουμε παραιτέρω,να σταθούμε και να μείνουμε στα συμπεράσματα αυτής της ανάλυσης. Οφείλουμε και επιβάλλεται να σταθμίσουμε υπέρ του δέοντος θετικά και με σοβαρή προοπτική ως προς το μέλλον τις αντοχές,ανοχές,συγκαταβάσεις,αλληλοπεριχωρήσεις,ευρυχωρίες που και εφαρμόσαμε και νιώσαμε,αλλά κυρίως και εκείνων των Άλλων,οι οποίοι έπραξαν και ένιωσαν το ίδιο. Η συσσώρευση εμπειριών σε μία όντως δύσκολη και έκτακτη κατάσταση, αποτελεί τις περισσότερες φορές ασφαλές κριτήριο εδραίωσης και επέκτασης της αξιολόγησης καταστάσεων,ανθρώπων,σχέσεων και χαρακτήρων.
Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη περίοδος,εδώ και περίπου ένα έτος,αποτελεί κατεξοχήν περίοδο αλληλεγγύης,συμπαράστασης,στήριξης και δοκιμασίας του όντως αληθινού και ανέκπτωτου στην "φθορά" του χρόνου,σε επίπεδα συλλογικά,κοινωνικά και προσωπικά.
Η επιτυχής ή μη έκβαση και το αντίστοιχο πέρας αυτής της περιόδου πολυεπίπεδα,αποδεικνύει προσωπικές και συνεργατικές συνοχές αδιατάρακτες,κοινότητα ή μη αντιλήψεων,συμπεριφορών,στάσεων και ψυχοδυναμικών δομών. Τα μέταλλα και τα κράματα μετάλλων δοκιμάζονται υπό σκληρές συνθήκες και έτσι προσφέρεται ευκολότερα η διάκριση. Πάντα οι δοκιμασίες οφελούν καθώς ανακαλύπτεις τα διευρυμένα ή μη όρια,τα δικά σου και των Άλλων,την πληρότητα ή την ατέλεια. Όταν τα πάντα προσφέρονται δυσχερώς και όχι ευχερώς, εκτιμας διαφορετικά τους ανθρώπους,τις σχέσεις,τις ταλαντεύσεις,την σταθερότητα,την πίστη,την αφοσίωση στον κοινό αγώνα της ζωής. Αντιλαμβάνεσαι ότι η ιδιοτέλεια και η χρησιμοθηρία δεν έχουν χώρο. Λειτουργείς υπό την κοινή προσπάθεια,καθοδηγείσε και καθοδηγείς δωρεάν,διότι απλά εμπνέεσε και επιθυμείς η δοκιμασία να γίνει νέα αφετηρία με βάσεις σύνθεσης και αλληλοσυμπληρούμενες.
Μετά διαπιστώνεις ότι εφόσον τα δύσκολα τα υπερέβεις,όσο αυτά θα διαλύονται και θα γίνονται εύκολα,τα βασικά στοιχεία αυτού του τρόπου οφείλεις να τα διατηρήσεις,να τα κρατήσεις,να μην χαθούν,να συντηρηθούν και να αποτελέσουν τις βεβαιότητες εκείνες που κατά την πορεία προς την επαναφορά της προ ιού καταστάσεως,θα συνεχίσουν να αποτελούν σαφείς οδοδείκτες. Η δοκιμασία του ιού σου προσφέρει πλέον τον ανέκπτωτο τρόπο εφαρμογής μίας επιτυχούς πορείας η οποία παραμένει αλησμόνητη. Κρατάμε λοιπόν τα θετικά αυτής της δοκιμασίας-υπάρχουν και αυτά- ως εφόδια ζωής στο μέλλον,καθώς κάθε δοκιμασία αποτελεί ένα μάθημα,έναν τρόπο διδασκαλίας,ένα αποτέλεσμα σωστής και καλής μαθητείας. Μόνον ένας ανόητος,αμαθής και αδιάκριτος θα τολμούσε να απαρνηθεί τις σοφές αποτελεσματικές διδαχές,τις οποίες προσέφερε και προσφέρει αυτή η περίοδος.
Όσο και αν φαντάζει αντιφατικό-ωστόσο δεν είναι- η περίοδος αυτή περιορίζει το Εγώ,προβάλλει το Εμείς,επιτάσσει τον σεβασμό και την επιστροφή στην Φύση,εγκαθιδρύει την εμπιστοσύνη στο απλό,στο αληθινό, στην ανατροπή και στην αλλαγή της προσωπικής και άρα και της κοινωνικής ζωής.
"[....] Θυσιάζομαι εδώ,σημαίνει χάνομαι στη ζωή,κατακλύζομαι από αιωνιότητα. Ο άλλος είναι ο εαυτός μου[....]"
( Αρχιμανδρίτου Βασιλείου προηγούμενου Ι.Μ.Ιβήρων"Εισοδικόν" Ιερά Μονή Ιβήρων 1996, σελ. 147-148).
