ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Γ.ΚΑΛΕΑΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ 30-10-2020

Το 2020 οδεύει προς το τέλος του πλήρες συνεχών πρωτόγνωρων αλλαγών.Πρωτοτυπίες δυσάρεστες αλλά και ευχάριστες έως τώρα μας έχει χαρίσει και προφανώς θα υπάρξουν και άλλες. Ζήσαμε διαφορετικούς εορτασμούς τόσο για τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης Άγιο Δημήτριο,όσο και για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ωστόσο η θεώρηση του αρνητικού και του θετικού εξακολουθεί να είναι υποκειμενική και όχι αντικειμενική,όπως άλλωστε και η αλήθεια. Στην ίδια κατηγορία- της υποκειμενικότητας άρα και σχετικότητας- ανήκει και η απάντηση στο ερώτημα" όλα αυτά τα 'περίεργα' τα οποία συμβαίνουν μας οδηγούν όντως μπροστά;".Η απάντηση είναι διαφορετική ανάλογα με το πως βιώνει ο καθένας την νέα πραγματικότητα. Φυσικά υπάρχουν δεδομένα τα οποία αφορούν το σύνολο των πολιτών. Άλλοι πείθονται και άλλοι απειθούν. Άλλοι πιστεύουν και άλλοι όχι. Κανείς δεν φέρει καμία αποκλειστικότητα της αλήθειας,παρά μόνο της αληθοφάνειας και των φαινομένων. Ωστόσο και τα φαινόμενα δεν λένε πάντα την αλήθεια. Βέβαιον είναι ότι οι απαγορεύσεις ποτέ δεν έφεραν από μόνες τους αποτελέσματα εάν αυτές δεν συνοδεύονται από την πειθώ. Εάν δεν έπεισες δεν φταίνε οι άλλοι,λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία. Επίσης ασήμαντο είναι εάν αυτοί που δεν έπεισες είναι νέοι ή όχι. Βέβαιον επίσης είναι ότι υπάρχει απαράδεκτος συνωστισμός στις αστικές συγκοινωνίες των μεγαλουπόλεων. Φυσικά δεν ευθύνονται οι πολίτες και για αυτό. Συνήθως μας πείθουν εκείνοι οι οποίοι διατηρούν εξ αρχής μία σταθερότητα στις απόψεις και στην συμπεριφορά τους. Οι αλλαγές,οι παλινδρομήσεις,οι συχνές αναθεωρήσεις,το "έτσι" και το "αλλιώς",οι αμφισημίες και οι αμφιθυμίες,δειχνουν και δημιουργούν ανασφάλεια,αβεβαιότητα και αμφισβήτηση. Όλοι οι άνθρωποι- έστω οι περισσότεροι- αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι όταν λειτουργούν με κανόνες οι οποίοι δεν αλλάζουν με μεγάλη συχνότητα. Το πολύπλοκο δεν έλκει- ή έστω έλκει λίγους-,αντίθετα το απλό και όχι το σύνθετο πείθει. Ίσως διότι και οι περισσότεροι δεν ασκήθηκαν στην σύνθετη σκέψη και ως εκ τούτου δεν μπορούν να έχουν μία σύνθετη συμπεριφορά. Το σύνθετο τους περισσότερους τους απωθεί και τους κουράζει αργά ή γρήγορα. Ως εκ τούτου εάν η απάντηση στο ερώτημα " πως θα εορταστούν τα Χριστούγεννα;" είναι σύνθετη πολύ απλά δεν θα πείσει τους περισσότερους.Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν ασκηθεί τόσο στην πράξη όσο και στην θεωρία να ζουν μία σύνθετη ζωή. Υπάρχει φυσικά μεγάλη διαφορά μεταξύ σύνθετης και παρένθετης ζωής. Η παρένθετη ζωή ισχύει στους περισσότερους, καθώς έκτακτα περιστατικά θα συμβούν και θα κλειθούν να τα αντιμετωπίσουν. Ωστόσο μία σύνθετη καθημερινότητα ελάχιστοι έχουν εκπαιδευτεί να την αντιμετωπίζουν και διότι έτσι έμαθαν και διότι έτσι συνέβη. Το να ζει κανείς σύνθετες καταστάσεις και μάλιστα καθημερινά είναι μία διαδικασία την οποία ελάχιστοι έμαθαν,είτε από επιλογή,είτε διότι βρέθηκαν εντός της ακουσίως,να την αντιμετωπίζουν και ακόμη λιγότεροι να την βιώνουν με επιτυχία. Οπότε από τους πολλούς δεν δικαιούται ουδείς να ζητά-ή και να προσδοκά-πολλά. Από τους πολλούς προσδοκάς λίγα και από τους λίγους ορθώς μπορείς να αναμένεις πολλά. Απαιτήσεις λοιπόν υψηλές δεν μπορείς να έχεις από την όποια πλειοψηφία,διότι δεν την εκπαίδευσες,ούτε την άσκησες ποτέ να λειτουργεί προσδοκώντας από αυτήν πολλά. Πάντα η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι επιτυχώς μπορούν να ανταπεξέλθουν στα "δύσκολα" όποια μορφή κι αν παρουσιάζουν ή λαμβάνουν αυτά. Οπότε με την επιβολή αποδεικνύει κανείς το αληθές των ανωτέρω λόγων.Διότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ να επιβάλλεις το ό,τιδήποτε έαν είχες εκπαιδεύσει,ασκήσει και με την συμπεριφορά σου αυτούς τους απλούς-πολλούς πολίτες να είναι ευέλικτοι σε σύνθετες καταστάσεις. Άρα την ευθύνη την έχει εκείνος ο οποίος επιβάλλει και όχι ο πάντα υπάκουος,επί του οποίου εσύ θέλεις να επιβληθείς. Διότι βασικός παράγοντας επιτυχίας παντού και πάντα είναι εκείνος ο οποίος συμμετέχει στην δημιουργία ενός αποτελέσματος να έχει πεισθεί ως προς αυτό και με την θέλησή του,αυτοβούλως,να το επιθυμεί και να το επιδιώκει. Σε κάθε άλλη περίπτωση το μόνο βέβαιον είναι ότι με την επιβολή,έχεις ήδη αποδεχθεί την αποτυχία σου και εκείνος που αποτυγχάνει,εάν είναι υπεύθυνος και ευαίσθητος,πολύ απλά παραιτείται. "[....] Η λογική τούτου του κόσμου μόνη της είναι φέρετρο[....] Μ'αυτή τη στενότητα,τον αποκλεισμό της "φωτισμένης" αγωγής,δημιουργούνται εσωτερικές εντάσεις και πιέσεις που αναπόφευκτα θα εκραγούν[....]" ( " Το Άγιον Όρος και η παιδεία του Γένους μας" Ιερά Μονή Ιβήρων 2018,σελ.59).

ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Γ.ΚΑΛΕΑΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ 22-10-2020

Το αδιέξοδο πολεμικό παιχνίδι στο οποίο επιμένει η φασιστική-ιμπεριαλιστική κυβέρνηση του Ερντογάν, είναι δεδομένο ότι σε βάθος χρόνου θα οδηγήσει σε συρρίκνωση την εδαφική κυριαρχία της Τουρκίας. Η συγκεκριμένη πολιτική έντασης, εκφοβισμού και τρομοκρατίας ακουσίως τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εσωτερική αποδυνάμωση και εξωτερική απομόνωση. Την προβοκατόρικη αυτή πολιτική την στηρίζουν έως τώρα οι Ε.Ε., Η.Π.Α. και Ρωσία. Ωστόσο την συμπεριφορά αυτή-την ανεκδιήγητη, προκλητική και επιθετική- την έχουν στηρίξει δυστυχώς στο σύνολό τους και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας από το 1974 και έπειτα. Η συγκεκριμένη πολιτική στάση της Ελλάδας όλα αυτά τα έτη μετά την εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου-με τις ευλογίες ΝΑΤΟ και Η.Π.Α.- απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό σε βάρος των Ελληνικών κυρίαρχων συμφερόντων στην περιοχή του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου, υπήρξε κατεξοχήν φοβική και ηττοπαθής, όπως κατ' επανάληψιν έχουμε επισημάνει και από αυτήν εδώ την στήλη. Στην μεθοδευμένη παραχάραξη της Ιστορίας από την τουρκική πλευρά-εδώ και έτη- η Ελλάδα το μόνο το οποίο πράττει είναι να αμύνεται και -το πλέον ακατανόητο πολιτικά, εθνικά και διαπραγματευτικά-δεν διεκδικεί τίποτα από όλα όσα έχει απωλέσει. Δεν νοείται σε μία αντιπαράθεση-ιδιαιτέρως όταν διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα-μονίμως η μία πλευρά να διεκδικεί και να απαιτεί και η άλλη να προσπαθεί ανεπιτυχώς μόνο να υπερασπίζεται και να μην διεκδικεί τίποτα. Από μόνο του τούτο το γεγονός δηλώνει πασιφανή έλλειψη στρατηγικής και εκ προοιμίου αφαιρεί διαπραγματευτικά την περίπτωση νίκης. Διότι νίκη δεν είναι να υπερασπίζεσαι τα εθνικά και διεθνή δίκαιά σου. Αυτό είναι το αυτονόητο. Νίκη είναι να διεκδικείς εσύ και να αποτρέπεις τον άλλον έστω και να σκεφτεί να διεκδικήσει. Δυστυχώς καμία Ελληνική κυβέρνηση-με την ίδια περίπου πολιτική αντιμετώπιση που έδειξαν προς την Τουρκία- δεν δημιούργησε συνθήκες νίκης. Νίκη είναι η αποτροπή διεκδικήσεων δικών σου εδαφών. Ήττα στρατηγικής είναι όχι μόνον να υπάρχουν διεκδικήσεις από την άλλη πλευρά, αλλά αυτές συνεχώς να πολλαπλασιάζονται και να αμφισβητούν αμέσως και εμπράκτως τα κυριαρχικά σου δικαιώματα. Ο φασίστας Ερντογάν έχει αποδείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει το διεθνές δίκαιο. Φυσικά αυτού του είδους οι "ηγέτες" η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οδηγούνται από μόνοι τους στο πολιτικό τους τέλος. Ωστόσο αποτελεί ύψιστη ταπείνωση, οι Έλληνες ψαράδες να αποτρέπονται από τους Τούρκους στην αλιεία τους από ύδατα τα οποία είναι δικά τους. Είναι του ιδίου μεγέθους εθνική ταπείνωση όπως εκείνη την οποία διαπράττουν οι έρευνες των Τούρκων για ενεργειακούς πόρους στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας και επίσης ίσου μεγέθους με την απαγόρευση -έως των πέρας των καυσίμων του αεροπλάνου- διέλευσης εναερίως από την Τουρκία της πτήσης του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ., του οποίου η ζωή κινδύνεψε. Η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα έχουν χώρο και θέση όταν ο άλλος παίκτης διέπεται από τον ίδιο πολιτισμό, αγωγή και παιδεία. Όταν αποδεδειγμένα ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται την αξία μίας τέτοιας συμπεριφοράς τότε πρέπει να βρεις άλλους τρόπους να τον κάνεις να νοιώσει και να αισθανθεί. Ένας τέτοιος τρόπος, ειδικά για την Τουρκία, είναι ο οικονομικός. Δυστυχώς εξακολουθούν οι νταλίκες των Τούρκων να χρησιμοποιούν την Εγνατία οδό προκειμένου να μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους. Οι δίαυλοι επικοινωνίας έχουν νόημα μόνο στην περίπτωση κατά την οποία και τα δύο μέρη ειλικρινώς επιθυμούν να επιτύχουν την επικοινωνία. Άλλως- όπως και στην προκείμενη περίπτωση- η "επικοινωνία" επικαλείται απλώς για να αναφέρεται. Κανενός είδους επικοινωνία και διάλογος δεν μπορεί να γίνει με έναν φασίστα-ιμπεριαλιστή ο οποίος έχει βάλει στόχο να σου αποσπάσει εδαφικό χώρο, διότι ένας φασίστας ποτέ δεν ακούει. Ένας φασίστας- όπως δίδαξε και ο Γκαίμπελς- συστηματικά μετατρέπει το άσπρο σε μαύρο, την αλήθεια σε ψέμα και το άδικο σε δίκαιο. Οπότε διατυμπανίζεις ότι δεν συνδιαλέγεσαι ποτέ με έναν φασίστα ακριβώς για τους ανωτέρω λόγους. Στην περίπτωση αυτή της Τουρκίας το να συνδιαλέγεται η Ελλάδα μαζί της , αποτελεί δείγμα μέγιστης αδυναμίας και ανύπαρκτης στρατηγικής. Ειδικά οι Τούρκοι έχουν αποδείξει ότι μαθαίνουν όταν παθαίνουν. "[....] Έτσι, οι ιππείς της Κεντρικής Ασίας, ανεβασμένοι στα εφήμερα ζώα τους, σπέρνουν στον αέρα της ερήμου, ώστε ν' ανεφοδιάσουν καλύτερα, εύθραυστα σχέδια συντετμημένων αλόγων πάνω σε αποκόμματα λευκού χαρτιού...[....]" (Saint- John Perse "Ακτοσημεία [Amers]" Εκδόσεις "Ίκαρος" 2018, σελ.209)

ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Γ.ΚΑΛΕΑΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ 15-10-2020

H καταδίκη της φασιστικής-ναζιστικής οργάνωσης στην δίκη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μετά από την άνω των πέντε ετών δικαστική διαδικασία είναι σύμφωνη με το λαικό περί δικαίου αίσθημα. Ωστόσο η συγκεκριμένη οργάνωση υπήρξε δημιούργημα ενός κενού στο πολιτικό σύστημα και απέδειξε την ευκολία με την οποία μία φασιστική οργάνωση συμμετείχε με ενεργό πολιτικό ρόλο στο κατεστημένο. Ένα σύστημα, όποιο και ό,τι αν είναι, κρίνεται κυρίως από το γεγονός της δυνατότητας πρόληψης και αποκλεισμού -στην συγκεκριμένη περίπτωση- από την πολιτική σκηνή τέτοιων ναζιστικών μορφωμάτων. Η δολοφονία του ακτιβιστή Παύλου Φύσσα ήταν η αιτία και η αφορμή της αφύπνισης του πολιτικού συστήματος. Πριν την δολοφονία, υπήρξαν περιστατικά από την ίδια οργάνωση τα οποία οδηγούσαν με βεβαιότητα στην έκρηξη της θρυαλλίδας εκείνης η οποία θα επιβεβαίωνε την ναζιστική πρακτική της. Έπρεπε αλήθεια να χυθεί και νέο αίμα-αυτό του Παύλου- προκειμένου το πολιτικό κατεστημένο να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι όντως αυτό το αυγό του φιδιού-το οποίο το έτρεφε το ίδιο το σύστημα-αποτελεί απειλή και κίνδυνο για την δημοκρατία; Η ικανότητα της πρόληψης δεν υπήρξε. Έρχεται τώρα εκ των υστέρων η επιβεβαίωση ότι τόσα έτη μία φασιστική οργάνωση-έως την δολοφονία- με ναζιστική πρακτική λειτουργούσε κανονικά εντός του συστήματος. Θα αποτελέσει η περίπτωση της Χ.Α. έστω και εκ των υστέρων ένα μάθημα για το μέλλον, ούτως ώστε τέτοιου είδους "πολιτικά" μορφώματα να μην θέτουν σε κίνδυνο και να μην απειλούν την δημοκρατία; Ευχή όλων είναι πραγματικά να αυξηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και η πολιτική ευαισθησία του συστήματος και να αποτρέψουν στο μέλλοντα χρόνο τέτοιου είδους φαινόμενα, καθώς, όπως και τα πάντα, η περίπτωση της Χ.Α. εκτός του δικαστικού μέρους, αποτέλεσε και αποτελεί μέγιστο πολιτικό θέμα και διδακτέα ύλη στις Πολιτικές Επιστήμες. Ο φασισμός ως ιδεολογία και πρακτική δεν εξαντλείται πολιτικά στον αφανισμό της Χ.Α. Ίχνη του μπορούμε να συναντήσουμε σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Φασιστική νοοτροπία-εν σπέρματι και όχι μόνο- συναντάμε στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην εργασία, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια. Τον φασισμό τον χτυπάμε στην καρδιά και στο μυαλό, όταν αποδεχόμαστε ό,τι διαφορετικό και έξω από εμάς, αρκεί τούτο το "άλλο' να μην βλάπτει την δική μας ελευθερία και υγεία. Δίνουμε χώρο στον "ξένο" μας, στον άλλον με τον οποίο μπορεί και να διαφωνούμε και να μην τον αποδεχόμαστε, αρκεί να μην βλάπτει, ενοχλεί, παραβιάζει τον προσωπικό ζωτικό μας χώρο, στον οποίο ο καθένας έχει τα προσωπικά του δικαιώματα. Ο φασισμός περιορίζει, επιβάλλει, προκαλεί, δεν ανέχεται, δολοφονεί-σωματικά και ψυχικά- και εν τέλει διαλύει τόσο με τον σαδισμό, όσο και με τον ναρκισσισμό του. Απέναντι στον φασισμό βρίσκεται η ανοχή, η αλληλοπεριχώρηση με όρια και όχι ανεξέλεγκτα, η σύνθεση, η αποδοχή, ο μερισμός με όρια και αυτός, η κοινότητα, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αλήθεια, η εμπιστοσύνη. Ο εμπαιγμός, η υποκρισία, το ψέμα, η πρακτική του 'μαύρου πρόβατου", το "κυνήγι μαγισσών", η διαστρέβλωση, η ψυχολογική και σωματική άσκηση βίας, αποτελούν εκ προοιμίου θεμέλια επί των οποίων εκκολάπτεται και εδραιώνεται μία φασιστική νοοτροπία και πρακτική. Η παιδεία, η αγωγή, οι γονείς, οι δάσκαλοι, το κοινωνικό περιβάλλον, η καθημερινή πρακτική και ιδεολογία ως έκφραση συμπεριφοράς-την οποία όλα τα προηγούμενα δημιουργούν-ως εμπεριστατωμένος τρόπος ζωής, μαζί με την αγάπη προς τον πλησίον, είναι εκείνα τα εφόδια και οι δείκτες οι οποίοι αποτελούν ουσιαστικό ανάχωμα στην καλλιέργεια ενός φασιστικού προσωπικού τρόπου ζωής. Φυσικά η ανωτέρω θεώρηση και πρακτική είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση, την οποία νοηματοδοτεί οντολογικά. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν φθονεί, δεν επιβουλεύεται, δεν εκμεταλλεύεται, χαίρεται να θυσιάζεται, να προσφέρεται και να προσφέρει, αδιαφορώντας και μη αναμένοντας αντισταθμιστικά οφέλη. Τούτη η συμπεριφορά δεν κανοναρχείται από τον δυτικό ορθολογισμό, ωστόσο αποτελεί μέρος του πυρήνα του τρόπου σκέψης και δράσης της καθ' ήμάς Ανατολής. Σημασία έχει να κινείσαι Υπέρ τον Λόγον, και πάνω από την χρησιμοθηρική ιδιοτέλεια η οποία δημιουργεί εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. "[....] Ένα κάλλος που γνωρίζεται και βιώνεται ως σωτηρία. Μία νηφάλιος μέθη και σώφρων μανία που καταλύει τους όρους του φθαρτού και γεμίζει τα πάντα με αιωνιότητα[....] Αλλά προ παντός, ο πληγωμένος που κουβαλά επάνω του τον πόνο των αιώνων, να μπορεί να δεχθεί στην πληγή του μυστικά μία σταγόνα παρακλήσεως που λέει ότι μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος" (Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων "Απολυτίκιον" Ιερά Μονή Ιβήρων 2011 σελ. 124-125)

ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Γ.ΚΑΛΕΑΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΓΝΑΤΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ 8-10-2020

Το ποδήλατο αποτελεί πλέον εναλλακτικό τρόπο μεταφοράς. Ιδιαιτέρως ανακουφίζει με την κυκλοφορία του τα μεγάλα αστικά κέντρα. Αποτελεί μία σοβαρή απάντηση στην κυριαρχία του καυσαερίου στις μεγάλες οδικές αρτηρίες. Η χρήση του ποδηλάτου εκφράζει τις περισσότερες φορές μία διαφορετική θεώρηση, αντιμετώπιση και κάλυψη των καθημερινών αναγκών. Αποτελεί μία άλλη οπτική κοσμοαντίληψη ως προς την προστασία του περιβάλλοντος, σεβασμό στην φύση και στον άνθρωπο και προφανώς μία ιδεολογία πλησίον του κάλλους της απλότητας. Η θέα οδηγώντας ένα ποδήλατο είναι πολύ διαφορετική από εκείνη την οποία βιώνεις οδηγώντας ένα αυτοκίνητο ή μία μηχανή. Βασικά το ποδήλατο είναι πιο ευέλικτο από όποιο άλλο μέσο μεταφοράς. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να αναπτύξεις μεγάλες ταχύτητες αφενός και αφετέρου ότι δεν "κολλάς" σε κανένα κυκλοφοριακό χάος σε κρατά διαρκώς σε κίνηση σχετικά αργή μεν, που σου παρέχει την δυνατότητα δε και να απολαμβάνεις την διαδρομή-εάν αυτή προσφέρεται για κάτι τέτοιο- και να έχεις τεταμένα τα αντανακλαστικά και την προσοχή σου. Η χρήση του ποδηλάτου από επιλογή-εφόσον φυσικά αυτό εξυπηρετεί συγκεκριμένες συνθήκες καθημερινότητας- ως τρόπου μετάβασης στον χώρο της εργασίας επεκτείνεται συνεχώς, ακόμη και σε περιπτώσεις στις οποίες οι διαδρομές είναι μεγάλες. Βοηθάει στην διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης, σου δημιουργεί αποφορτισμένη ψυχολογική λειτουργία και ταυτοχρόνως κρατάει τον εγκέφαλο σε συνεχή εγρήγορση. Η συντήρηση ενός ποδηλάτου είναι πολύ πιο απλή και εύκολη, σε αντίθεση με εκείνη ενός αυτοκινήτου ή μίας μηχανής. Από μόνο του αυτό το γεγονός παρέχει μεγάλο πλεονέκτημα στον κάτοχο ενός τέτοιου οχήματος. Ωστόσο δεν είναι το μεγάλο του προτέρημα. Εκείνο το οποίο αισθάνεσαι οδηγώντας ένα ποδήλατο είναι μία πραγματική ελευθερία και άνεση κίνησης στους μεγάλους δρόμους και στις λεωφόρους, την οποία στερούνται οι οδηγοί άλλων οχημάτων. Οι αποστάσεις διανύονται στον πραγματικό τους χρόνο και όχι σε εκείνον ο οποίος δημιουργείται από μία κυκλοφοριακή συμφόρηση, είτε τυχαία είτε αναμενόμενη. Το ποδήλατο φυσιολογικώς ή και παραδόξως-ανάλογα με την οπτική του καθενός- σηματοδοτεί πολλές επιστροφές. Είναι πιο ανθρώπινο, είναι πιο ευέλικτο-άρα έξυπνο-, σου παρέχει επιλογές, είναι ιδιαιτέρως φιλικό στο περιβάλλον, είναι μία αντίσταση, είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης, ίσως είναι και το μέλλον. Ο αντικομφορμισμός του ποδηλάτου είναι διακριτός, είναι αντισυμβατικός, είναι πρόταση, εν τέλει είναι τρόπος ζωής. Μακριά από συμβάσεις, "πολυτέλειες", ό,τι περιττό και άχρηστο. Κατεξοχήν μετατρέπει την ζωή μας από δύσκολη σε εύκολη και απλή. Οι αργές ταχύτητες αποτελούν σαφή και σοφή αντιπρόταση σε έναν "πολιτισμό" και μία κοινωνία μεγάλων ταχυτήτων όπου όλοι τρέχουν να προλάβουν όλα. Με το ποδήλατο δεν τρέχεις, κινείσαι απλά, όλα γίνονται σε έναν φυσικό χρόνο, όπου όλοι και όλα τρέχουν να προλάβουν εσένα που απλά κινείσαι με φυσιολογικούς ρυθμούς, χωρίς να έχεις αυτοσκοπό τίποτα να ξεπεράσεις και τίποτα να προλάβεις. Απλά ως αναβάτης πορεύεσαι να συναντήσεις-και όχι να βρεις- όλα εκείνα που είναι εκεί και σε περιμένουν. Με το ποδήλατο δεν φεύγεις, απλά συνεχίζεις να πηγαίνεις με ανθρώπινο ρυθμό στον προορισμό σου-γνωστό ή άγνωστο, καθορισμένο ή ακαθόριστο-. Κινείσαι εκτός της ματαιοδοξίας, της ματαιοπονίας, του εφήμερου το οποίο έχει καταστεί μαρτύριο μυαλού και σώματος. Ξεφεύγεις από όλα τα προηγούμενα δεν σε απασχολούν, σου είναι ξένα, διότι με αυτόν τον τρόπο ζωής βρίσκεσαι κοντά στην ανθρώπινη φύση και δεν αλλοτριώνεσαι. Διατηρείς το κάλλος ως φορέας του και τούτο φανερώνεται, αποκαλύπτεται, κυκλοφορεί, προχωρά, πάει πάρα πέρα και φεύγεις από τις λεωφόρους. Αναζητείς τα μονοπάτια, τις κρυμμένες ακτές, ταυτίζεσαι με τα βράχια, σε αναγνωρίζουν και τα αναγνωρίζεις και μένεις εκεί και δεν θέλεις να πας πουθενά. Τρόπος ζωής, εργασία, κατοικία γίνονται ένα. Ανθρώπινα, αγαπητικά, αυθόρμητα, θεικά. "[....] Αλλά, για να πλησιάσωμε με το απαιτούμενο δέος και να κατανοήσωμε το μυστήριο του κάλλους που σώζει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι άλλο το κάλλος, άλλο η αγάπη και άλλο το αγαθόν[....]" (Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ι.Μ. Ιβήρων. "Το κάλλος θα σώσει τον κόσμο". Ιερά Μονή Ιβήρων 2005 σελ. 51