Oι πολίτες εδώ και καιρό ρυθμίζουν τον τρόπο της ζωής τους και τις συμπεριφορές τους εντός ενός πρωτόγνωρου πλαισίου λήψης μέτρων- ειδικά σε μία Δημοκρατία- τα οποία ανακοινώνει η κυβέρνηση και τα οποία καλούνται οι ίδιοι να εφαρμόσουν. Στην ετήσια αυτή πορεία αντιμετώπισης του ιού αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ότι τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν. Πρόβλημα δεν θα υπήρχε εάν οι εξαγγελίες των μέτρων ήταν συνεπείς,σταθερές και τις χαρακτήριζε μία ενιαία τάξη και λογική. Δυστυχώς όχι μόνον κάτι τέτοιο δεν ισχύει,αλλά αντιθέτως οι εξαγγελίες αυτών μεταβάλλονται εντός ολίγων ωρών,καθιστώντας αυτές ασυνεπείς,ασταθείς και χαοτικές. Η λήψη αλληλοσυγκρουόμενων μέτρων πλέον προκαλεί φυσική και ψυχική ταλαιπωρία στους πολίτες και φανερώνει την σύγχυση,την αντίφαση και την απώλεια ελέγχου της κατάστασης,από εκείνους οι οποίοι εξαγγέλουν και λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις. Απουσιάζει το πολιτικό θάρρος ανάληψης της ευθύνης μίας λανθασμένης πολιτικής και τούτο είναι δεδομένο ότι παράγει πολιτικό κόστος. Ωστόσο πλήν του πολιτικού κόστους, το οποίο στις επερχόμενες εκλογές θα το υποστεί η κυβέρνηση,υπάρχουν και άλλου είδους κόστη τα οποία εκδηλώνονται και θα εκδηλωθούν στο σύνολο των πολιτών,οι οποίοι ηρωικά υπομένουν,ανέχονται,ζουν και λειτουργούν εντός της αναποτελεσματικότητος αυτών των μέτρων. Το κόστος το οποίο υφίσταται το κοινωνικό σύνολο,εκτός της αποστασιοποίησης μεταξύ των ανθρώπων-γεγονός το οποίο αλλοτριώνει την ανθρώπινη φύση-,αφορά την ψυχοσωματική υγεία των πολιτών και φυσικά την οικονομία,η οποία εδώ και καιρό λειτουργεί καταστροφικά ανασταλτικά. Ο άνθρωπος είναι ψυχικά υγιής όταν εργάζεται και αμοίβεται για την εργασία την οποία προσφέρει. Το να μην εργάζεσαι και να λαμβάνεις από το κράτος επιδόματα παράγει νοσηρότητα και τούτο δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως επίτευγμα,καθώς πρόκειται ακριβώς περί του αντιθέτου,διότι στην συγκεριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για στήριξη ακουσίως ανέργων,αλλά για εργοδότες,υπαλλήλους,αυτοαπασχολούμενους, στους οποίους διακόπτεις την φυσική ροή της εργασίας τους και τους οδηγείς απευθείας στην αργία,η οποία κατά τους παλαιούς προγόνους μας είναι μήτηρ πάσης κακίας.
Ωστόσο το θέατρο του παραλόγου,στο οποίο έχει μετατραπεί εδώ και ένα έτος η ζωή των πολιτών,ως φαίνεται θα συνεχιστεί και το θέρος. Η επανάληψη του ίδιου έργου κατά την ίδια περίοδο του 2020 οδηγεί με βάση την εμπειρία πλέον,ότι και το φθινόπωρο ενδέχεται να είναι όμοιο μ' εκείνο του 2020. Διότι εδώ και καιρό ουδεμία βεβαιότητα παρέχεται προς ο,τιδήποτε,από όλες τις κατευθύνσεις,επί του παρόντος,τόσο του εσωτερικού,όσο και του εξωτερικού( παρότι εκεί υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις,εκ των οποίων η κυβέρνηση εάν ήθελε θα μπορούσε πολλά να διδαχθεί). Ωστόσο το μέγα ερώτημα ,στο οποίο απάντηση θα δώσει το κοινωνικό σύνολο,είναι το μέγεθος της αντοχής των πολιτών. Πόσο ακόμη οι πολίτες μπορούν να αντέχουν και να ανέχονται να ζουν και να λειτουργούν υπό συνθήκες οι οποίες μεταβάλλουν και είναι αντίθετες στην φυσιολογική ανθρώπινη φύση τους;
Το σύστημα και μέσα από τον τρόπο διαχείρισης του ιού απέδειξε ότι και παρηκμασμένο είναι και ανίκανο. Ένα αυτοκαστρεφούμενο σύστημα το οποίο συμπαρασύρει μαζί του και τους πολίτες,για τους οποίους υπότιθεται ότι υπάρχει,τους οποίους επίσης θεωρητικά υπάρχει να διακονεί,να διασφαλίζει την υγεία και την ευημερία τους. Υπάρχει ωστόσο μία φυσική,ιστορική και κοινωνική νομοτελεία η οποία παρέχει ελπίδα,ανάσα και οξυγόνο μέλλοντος. Τίποτα δεν διαρκεί μονίμως,όσο και αν αυτό παρουσιάζεται ως προσωρινό ή και όντως είναι. Κάθε τι μόνιμο υπόκειται στον νόμο της προσωρινότητος ασχέτως των επιδιώξεων των οιονδήποτε. Κάθε τι μόνιμο υπόκειται στον φυσικό,κοινωνικό,ιστορικό νόμο της χρονικής κατάρρευσής του. Οι εσωτερικές αντινομίες και αντιφάσεις του κάθε τι το οποίο φαντάζει προσωρινώς ή και δια παντός μόνιμου,έρχεται η στιγμή που γίνονται τόσο έντονες και ώριμες χρονικά που καταρρέει ως πύργος στην άμμο από έναν απλό παφλασμό.
Διότι ακόμη και εντός της ακινησίας υπάρχει κίνηση. Όταν όλα φαντάζουν στάσιμα,ακίνητα και αδιατάρακτα,υπάρχει η αντίροπη δύναμη εντός τους,η οποία εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή τα κινεί,τα προχωρά,τα διαταράσσει. Είναι η νομοτέλεια της παρουσίας του Ήλιου την αυγή και της Σελήνης το δειλινό. Τούτη είναι η φύση των πραγμάτων,της Ιστορίας,του Ανθρώπου. Οπότε ζούμε στον Καιρό της κυοφορίας,της Αλλαγής που σύντομα ως Ανάγκη επιτακτική του Εμπρός οφείλει να εγκαταλείψει το Πίσω.
" Ξένε που το πανί σου πλάι στις ακτές μας τόσον καιρό αρμένιζε( κι ακούμε κάποιες φορές των τροχαλιών σου την κραυγή καταμεσής στη νύχτα),
Θα μας πεις ποιό ειν' το βάσανό σου,και που σ'έσπρωξε,μία βραδιά θαλπερή,το πόδι σου να πατήσεις ανάμεσά μας στην πάτρια γη;"
(Saint-John Perse "Ακτοσημεία [Amers]" Εκδόσεις " Ίκαρος" 2018,σελ.93).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου