Εξ αρχής επισημάναμε-από αυτήν εδώ την στήλη- ότι η μόνη η οποία οφελείται από τον Ελληνοτουρκικό διάλογο είναι η Τουρκία. Υπάρχει φυσικά και η πιθανότητα να πιστεύει κάποιος ότι μέσω του διαλόγου οι εδαφικές και όχι μόνο διεκδικήσεις των Τούρκων θα επιλυθούν με αυτόν τον τρόπο. Εάν όντως κάποιος πιστεύει σε αυτήν την πιθανότητα οφείλει να μας εξηγήσει και το πως θα συμβεί αυτό. Ξεπερνά ακόμη και το θέατρο του παραλόγου το να δέχεσαι στα εδάφη σου τον Τούρκο ΥΠ.ΕΞ. που βαφτίζοντας "ιδιωτική" την επίσκεψη του στην περιοχή της Κομοτηνής,ευθέως και αμέσως ανεφέρθει στην "τούρκικη μειονότητα" της οποίας τα δικαιώματα καταπατούνται κατά παράβαση των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης,η οποία ρητώς αναφέρεται σε "μουσουλμανική" μειονότητα και την οποία υπέγραψε η Τουρκία. Η φασιστική-ιμπεριαλιστική κυβέρνηση του Ερντογάν αυτήν την υπογραφή δεν την δέχεται.
Ο διάλογος την συγκεκριμένη χρονική στιγμή εξυπηρετεί έτι περισσότερον την Τουρκία και ως εκ τούτου μεγενθύνεται το πολιτικό λάθος της κυβέρνησης της Ν.Δ. Τούτο συμβαίνει καθώς η γείτονος χώρα τίθεται συνεχώς σε πολιτική και διπλωματική απομόνωση,απόρροια των πολιτικών της επιλογών τα τελευταία έτη. Οι πειρατές και τρομοκράτες της Μεσογείου και του Αιγαίου συνδιαλλέγονται με την Ελλάδα την οποία μονίμως απειλούν. Η Ελλάδα όσο και να παραμένει σταθερή στις θέσεις της,με το να συνεχίζει τον διάλογο-χωρίς η ίδια να διεκδικεί ή να απαιτεί και μόνον να υπερασπίζεται- δεν πράττει ουδέν άλλον επί της ουσίας,παρά εμμέσως να αποδέχεται την ύπαρξη αυτών των θεμάτων,όσο και εάν λεκτικά το αρνείται. Οι όποιοι εναγκαλισμοί,όσο εγκάρδιοι και εάν είναι ή δεν είναι,κρίνονται όπως όλα εκ του αποτελέσματος. Το μόνο έως τούδε αποτέλεσμα είναι οι συνεχείς απειλές,οι διεκδικήσεις και οι παραβιάσεις των εναερίων και θαλασσίων συνόρων της χώρας. Τονίσαμε-και αποτελεί πάγια θέση μας- ότι τα όποια φοβικά σύνδρομα συνοδεύουν την πολιτική της Ελλάδας στην σχέση της με την Τουρκία της έχουν κοστίσει και εάν συνεχίσουν να υπάρχουν θα της κοστίσουν και στο μέλλον. Ως εκ τούτου και ενώ η Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο πλεονεκτεί τώρα ένεκα της Τουρκίας-κυρίως λόγω της αυτοκαταστροφικής,φασιστικής,ιμπεριαλιστικής και αδιεξόδου πολιτικής του Ερντογάν- και εφ'όσον οι Τούρκοι επιμένουν στις θέσεις τους,δυσκολεύεται λογικά να εξηγηθεί ο λόγος ύπαρξης του διαλόγου. Ενός διαλόγου ο οποίος αίρει την πολιτική απομόνωση της Τουρκίας και επίσης όσο αυτός υφίσταται η Ε.Ε.-και εάν ακόμη το επιθυμούσε- δεν πρόκειται να της επιβάλλει κυρώσεις.
Οπότε αγνοούμε ακόμη και το νόημα της συνάντησης του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Τουρκίας,εάν αυτή πραγματοποιηθεί. Με τον διάλογο κερδίζει επίσης πολιτικό χρόνο ο πολλαπλώς πληττόμενος Ερντογάν. Όλα αυτά συνέβησαν ανήμερα της αλώσεως της Κωνσταντινούπολης(29-5), γεγονός το οποίο εόρτασαν προκλητικά και εθνικιστικά οι Τούρκοι και στην Αγία Σοφία. Η πολιτική της Ελλάδας στην σχέση της με την Τουρκία εκτός από υπερασπιστική πρέπει και οφείλει να γίνει και αυτή διεκδικητική σε μία στιγμή μάλιστα που η θέση της γείτονος χώρας στην διεθνή διπλωματική σκηνή καθίσταται δυναμικώς εξασθενημένη και το πολιτικό τέλος της κυβέρνησης του Ερντογάν πλησιάζει. Η οικονομία της Τουρκίας καταρρέει,οι πολίτες της φτωχοποιούνται και η διαφθορά αναδεικνύεται μείζον πολιτικό θέμα. Δεν γνωρίζουμε πότε και εάν θα υπάρξει καλύτερη πολιτική συγκυρία προκειμένου να επέλθει ριζική αλλαγή στην πολιτική της Ελλάδας ως προς την αντιμετώπιση της τούρκικης απειλής. Προκειμένου βεβαίως να συμβεί αυτή,απαιτείται πολιτική βούληση, η οποία εξ όσων αμτιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει και από την σημερινή κυβέρνηση.
Οι προσδοκίες έως τούδε της Ελλάδας εξαντλούνται στην αποτροπή της τουρκικής απειλής και στην διατήρηση σχέσεων καλής γειτονίας. Η Ιστορία έχει και πάλι αποδείξει κατά πόσον αυτή η πολιτική είναι ρεαλιστική,αποτελεσματική και αποδοτική ή εάν αυτές οι προσδοκίες οδηγούν αμεσολαβήτως και απευθείας στον χώρο της ουτοπίας,εντός ενός απωτέρου και αγνώστου ιδεατού μέλλοντος.
Έως τότε με αυτές τις συνθήκες η συνέχιση του Ελληνοτουρκικού διαλόγου εξυπηρετεί μόνον έναν παίκτη και αυτός είναι η Τουρκία.
"[....] Η σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά(άρθρο 121 παρ.2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές[....] η Τουρκία μας ανάγκασε να περιορίσουμε τα εθνικά μας ύδατα στα 6 μίλια αντί για 12 που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο,με την απειλή πολέμου,το περίφημο Casus Belli,που ισχύει ακόμα. Και οι κυβερνήσεις και των δύο κομμάτων εξουσίας έσπευσαν να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις[....]".
( Μίκης Θεοδωράκης "Μπορούμε" Αθήνα 2011,σελ.31).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου