Η φωτιά η οποία ξέσπασε στην Κορινθία και στην Δυτική Αττική μετέτρεψε σε στάχτη άνω των 71.000 στρεμμάτων,εκ των οποίων περίπου 41.400 αφορούσαν δασικές εκτάσεις,12.370 καλλιέργειες και 11.870 χορτολιβαδικές εκτάσεις.( Πηγή: Ευρωπαική Υπηρεσία Εκτάκτων Αναγκών-EMS). Παρ'ότι υπήρξαν καταστροφές κατοικιών εν τούτοις ευτυχώς αυτήν την φορά δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα. Ωστόσο το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής για άλλη μία φορά είναι τεράστιο,ειδικά για την περιοχή της Αττικής μετά την φονική πυρκαγιά την οποία υπέστη το 2018. Το γεγονός συνέβη πρό της ενάρξεως του θέρους και ως εκ τούτου οφείλει να διατηρεί σε συνεχή εγρήγορση και επιφυλακή τους αρμόδιους φορείς σε όλη την επικράτεια προκειμένου να προστατεύσουν την οικολογική ισορροπία του φυσικού συστήματος και ταυτοχρόνως να μην τεθούν σε κίνδυνο οι ανθρώπινες ζωές και οι κατοικίες. Η προστασία των δασικών εκτάσεων αφορά και τον κάθε πολίτη προσωπικά,καθώς κάθε απώλεια στρέμματος επηρεάζει αμέσως την ποιότητα της ζωής του,αφού απαιτούνται δεκαετίες προκειμένου μία αναδάσωση- εφ'όσον συμβεί βεβαίως- να επαναφέρει την ισορροπία στο φυσικό περιβάλλον.
Ο άνθρωπος οφείλει να αποδίδει τον δέοντα σεβασμό στην φύση διότι αυτή είναι που του παρέχει την αρμονία και την ισορροπία,πραγματικά απαραίτητες ούτως ώστε να συνεχίσει να αναπτύσσεται ως είδος σε έναν ζωντανό και υγιή πλανήτη. Ο άνθρωπος διατηρεί αρμονική σχέση με το φυσικό του περιβάλλον όταν υποχωρεί έναντι αυτού και όχι όταν βιαίως του επιβάλλεται και το καταστρέφει. Εντός αυτής της αρμονίας φαινόμενα ρύπανσης των ακτών με την βάρβαρη έκθεση σε αυτές οποιουδήποτε μικρού ή μεγάλου απορρίματος,αποτελεί πράξη ασέβειας στον ανθρώπινο πολιτισμό. Η απουσία επαφής με την φύση αλλοτριώνει τον άνθρωπο,του στερεί ουσιαστικές ευαισθησίες,του περιορίζει τις διαισθητικές του ικανότητες, τα "ανοίγματα" στις πνευματικές του αναζητήσεις,τον ακρωτηριάζει νοητικώς,τον καθιστά μονοδιάστατο,μακριά και έξω από το όντως κάλλος. Τούτη την απώλεια,ακόμη και στην περίπτωση που την αντιλαμβάνεται,την καλύπτει με επίπλαστες ανάγκες,οι οποίες προσωρινώς και ψευδώς του αναπληρώνουν το "χαμμένο" κομμάτι της υπάρξεως του,με την έντονη,πλήρους σπουδής ατερμόνως επαναλαμβανομένης καθημερινής βιοτής. Απουσιάζει, από αυτόν τον τρόπο,ο χρόνος αφιερώσεως στην βαθειά σκέψη-και όχι στην ταχεία- η οποία θα τον απεκδύσει εκ των περιττών βαρών τα οποία φέρει,θα τον απελευθερώσει και θα τον επαναφέρει εκ νέου εις τον όντως εαυτόν.
Διότι ο πλανήτης-όπου και όπως και εάν ζούμε- προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει-παρ' όλην την καταστροφή την οποία δέχεται από ένα σύστημα οικονομικό που έχει ασελγήσει ανεπιτρέπτως και αυτοκαταστροφικώς επάνω του- τα παραδείσια δώρα του σε όποιον τα αναζητά και είναι εις θέσιν να τα αναγνωρίζει ακόμη. Ο υπέρμετρος καταναλωτισμός- εκ του οποίου συντηρείται το σύνολον του τρόπου σκέψεως και δράσεως της Δύσεως- συγκρούεται με την απλότητα του μεγαλείου και του θαύματος το οποίο αφειδώς προσφέρει το φυσικό περιβάλλον, σε όποιον με σεβασμό και δέος το προσεγγίζει και το αφουγκράζεται. Το φυσικόν κάλλος το κατακτάς με την παράδοση,την παραίτηση και την υποχώρηση,διότι ούτως το αναγνωρίζεις και αναγνωρίζεσαι εντός αυτού και αφήνεσαι να σε άγει,να σε μυήσει,να αφομοιωθεί εντός σου. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται αναπόσπαστος συνοδός σου στον τρόπο σκέψεως και δράσεως,συνυπάρχεις με το δέντρο,το δάσος,την θάλασσα,το κύμα,τον βράχο,τα πτηνά,τα έντομα,τα λουλούδια,τα ζώα.Αντιλαμβάνεσαι την ζωή την οποία φέρουν,αποδέχεσαι την αδιάσπαστη ενότητα της φύσεως,προσεύχεσαι για αυτήν,εάν την χάσεις χάνεσαι,αν την συναντήσεις περνάς στην αιωνιότητα,μετέχεις της Θείας Κτίσεως,έρχεσαι περισσότερον πλησίον του Ενός Τριαδικού Κτίστου Θεού,οπότε σταματάς την όποια μάταιη αναζήτηση,συνεχίζεις την πορεία παραμένοντας εντός της Φύσεως,διότι έχεις κατανοήσει ότι εκεί ανήκεις και όποια βεβήλωση της πράττεις αφορά την αυτοκαταστροφή σου ως αναπόσπαστο μέρος της. Οπότε σεβόμενος την Φύση,σέβεσαι τον Άνθρωπο,εσένα δηλαδή που ακόμη και εάν έχεις αποκλίνει εξ αύτης,υποσυνειδήτως και ρητώς ενδομύχως ποτέ δεν έχεις πάψει να την αναζητάς και να την επιθυμείς,καθώς όταν αυτή καίγεται,καίγεσαι μαζί της και εσύ.
"[....] Τότε ο Ροντέν γυρίζοντας προς την Κυρία Ρενουάρ που μπήκε στο ατελιέ εκείνη τη στιγμή της λέει:
' Άμα θα ξανάρθω καμμιά φορά σ'αυτά τα μέρη,θάθελα πολύ να μου δείξετε το περιβόλι σας. Αγαπώ τόσο πολύ τη φύση! ' [....]"
(Αμπρουάζ Βολλάρ " Ο ζωγράφος Ρενουάρ" Εκδόσεις "Γαλαξία" 1960,σελ.163)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου