H καταδίκη της φασιστικής-ναζιστικής οργάνωσης στην δίκη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μετά από την άνω των πέντε ετών δικαστική διαδικασία είναι σύμφωνη με το λαικό περί δικαίου αίσθημα. Ωστόσο η συγκεκριμένη οργάνωση υπήρξε δημιούργημα ενός κενού στο πολιτικό σύστημα και απέδειξε την ευκολία με την οποία μία φασιστική οργάνωση συμμετείχε με ενεργό πολιτικό ρόλο στο κατεστημένο.
Ένα σύστημα, όποιο και ό,τι αν είναι, κρίνεται κυρίως από το γεγονός της δυνατότητας πρόληψης και αποκλεισμού -στην συγκεκριμένη περίπτωση- από την πολιτική σκηνή τέτοιων ναζιστικών μορφωμάτων. Η δολοφονία του ακτιβιστή Παύλου Φύσσα ήταν η αιτία και η αφορμή της αφύπνισης του πολιτικού συστήματος. Πριν την δολοφονία, υπήρξαν περιστατικά από την ίδια οργάνωση τα οποία οδηγούσαν με βεβαιότητα στην έκρηξη της θρυαλλίδας εκείνης η οποία θα επιβεβαίωνε την ναζιστική πρακτική της. Έπρεπε αλήθεια να χυθεί και νέο αίμα-αυτό του Παύλου- προκειμένου το πολιτικό κατεστημένο να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι όντως αυτό το αυγό του φιδιού-το οποίο το έτρεφε το ίδιο το σύστημα-αποτελεί απειλή και κίνδυνο για την δημοκρατία;
Η ικανότητα της πρόληψης δεν υπήρξε. Έρχεται τώρα εκ των υστέρων η επιβεβαίωση ότι τόσα έτη μία φασιστική οργάνωση-έως την δολοφονία- με ναζιστική πρακτική λειτουργούσε κανονικά εντός του συστήματος. Θα αποτελέσει η περίπτωση της Χ.Α. έστω και εκ των υστέρων ένα μάθημα για το μέλλον, ούτως ώστε τέτοιου είδους "πολιτικά" μορφώματα να μην θέτουν σε κίνδυνο και να μην απειλούν την δημοκρατία; Ευχή όλων είναι πραγματικά να αυξηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και η πολιτική ευαισθησία του συστήματος και να αποτρέψουν στο μέλλοντα χρόνο τέτοιου είδους φαινόμενα, καθώς, όπως και τα πάντα, η περίπτωση της Χ.Α. εκτός του δικαστικού μέρους, αποτέλεσε και αποτελεί μέγιστο πολιτικό θέμα και διδακτέα ύλη στις Πολιτικές Επιστήμες.
Ο φασισμός ως ιδεολογία και πρακτική δεν εξαντλείται πολιτικά στον αφανισμό της Χ.Α. Ίχνη του μπορούμε να συναντήσουμε σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Φασιστική νοοτροπία-εν σπέρματι και όχι μόνο- συναντάμε στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην εργασία, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια.
Τον φασισμό τον χτυπάμε στην καρδιά και στο μυαλό, όταν αποδεχόμαστε ό,τι διαφορετικό και έξω από εμάς, αρκεί τούτο το "άλλο' να μην βλάπτει την δική μας ελευθερία και υγεία. Δίνουμε χώρο στον "ξένο" μας, στον άλλον με τον οποίο μπορεί και να διαφωνούμε και να μην τον αποδεχόμαστε, αρκεί να μην βλάπτει, ενοχλεί, παραβιάζει τον προσωπικό ζωτικό μας χώρο, στον οποίο ο καθένας έχει τα προσωπικά του δικαιώματα. Ο φασισμός περιορίζει, επιβάλλει, προκαλεί, δεν ανέχεται, δολοφονεί-σωματικά και ψυχικά- και εν τέλει διαλύει τόσο με τον σαδισμό, όσο και με τον ναρκισσισμό του.
Απέναντι στον φασισμό βρίσκεται η ανοχή, η αλληλοπεριχώρηση με όρια και όχι ανεξέλεγκτα, η σύνθεση, η αποδοχή, ο μερισμός με όρια και αυτός, η κοινότητα, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αλήθεια, η εμπιστοσύνη. Ο εμπαιγμός, η υποκρισία, το ψέμα, η πρακτική του 'μαύρου πρόβατου", το "κυνήγι μαγισσών", η διαστρέβλωση, η ψυχολογική και σωματική άσκηση βίας, αποτελούν εκ προοιμίου θεμέλια επί των οποίων εκκολάπτεται και εδραιώνεται μία φασιστική νοοτροπία και πρακτική.
Η παιδεία, η αγωγή, οι γονείς, οι δάσκαλοι, το κοινωνικό περιβάλλον, η καθημερινή πρακτική και ιδεολογία ως έκφραση συμπεριφοράς-την οποία όλα τα προηγούμενα δημιουργούν-ως εμπεριστατωμένος τρόπος ζωής, μαζί με την αγάπη προς τον πλησίον, είναι εκείνα τα εφόδια και οι δείκτες οι οποίοι αποτελούν ουσιαστικό ανάχωμα στην καλλιέργεια ενός φασιστικού προσωπικού τρόπου ζωής. Φυσικά η ανωτέρω θεώρηση και πρακτική είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση, την οποία νοηματοδοτεί οντολογικά. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν φθονεί, δεν επιβουλεύεται, δεν εκμεταλλεύεται, χαίρεται να θυσιάζεται, να προσφέρεται και να προσφέρει, αδιαφορώντας και μη αναμένοντας αντισταθμιστικά οφέλη. Τούτη η συμπεριφορά δεν κανοναρχείται από τον δυτικό ορθολογισμό, ωστόσο αποτελεί μέρος του πυρήνα του τρόπου σκέψης και δράσης της καθ' ήμάς Ανατολής. Σημασία έχει να κινείσαι Υπέρ τον Λόγον, και πάνω από την χρησιμοθηρική ιδιοτέλεια η οποία δημιουργεί εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
"[....] Ένα κάλλος που γνωρίζεται και βιώνεται ως σωτηρία. Μία νηφάλιος μέθη και σώφρων μανία που καταλύει τους όρους του φθαρτού και γεμίζει τα πάντα με αιωνιότητα[....] Αλλά προ παντός, ο πληγωμένος που κουβαλά επάνω του τον πόνο των αιώνων, να μπορεί να δεχθεί στην πληγή του μυστικά μία σταγόνα παρακλήσεως που λέει ότι μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος"
(Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων "Απολυτίκιον" Ιερά Μονή Ιβήρων 2011 σελ. 124-125)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου