Εν μέσω εξελίξεων -θετικών και αρνητικών- που αφορούν τον "κυρίαρχο" ιό, ο Χριστός γεννάται και σήμερον και εχθές και πάντα. Η έλευση του Θεανθρώπου και το 2020 φωτίζει ακτίστως την κτίση, τον πλανήτη-προσωρινή κατοικία όλων- και το σύμπαν όλο. Ο Αχώρητος χωρείται εκουσίως εντός της ανθρωπίνης φύσεως και δια της Παρθένου Μαρίας γίνεται και Αυτός προσωρινός κάτοικος του κόσμου τούτου. Η έλευση Του-προς την σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους- διδάσκει ταπείνωση. Ταπείνωση την οποία οφείλει να κατανοήσει ο έκπτωτος άνθρωπος και από την απρόσμενη παρουσία του ιού. Η αλαζονεία, ο θανατηφόρος εγωισμός, η του εαυτού μας έπαρση έναντι των άλλων, καθίστανται μάταιες παρουσίες, ένας αυτοκαταστροφικός λόγος ύπαρξης, ένας άτοπος χώρος πλήρης κενού.
Η Θεία ταπείνωση την οποία εκπέμπει η παρουσία της Φάτνης, δηλώνει την απουσία κραυγών-κυριολεκτικών και μεταφορικών-και την κυριαρχία της σωτήριας σιωπής, της εκφαντικής αφάνειας. Ο Ών, ο Υιός που και τον ιό ορίζει, είναι ένας άστεγος, ένας μονίμως διωκόμενος, ένας χαμένος, μακριά και έξω από πρόσκαιρες φωταψίες και λάμψεις. Το Θείον Βρέφος θα το προσκυνήσουν οι "μάγοι" και θα το φροντίσουν Άγγελοι και ποιμένες. Η εξουσία-όλων των ειδών του κόσμου τούτου- θα τον κηρύξει εχθρό της από την Γέννησή Του.
Το 2020 τα Χριστούγεννα, περισσότερο ίσως από ποτέ, προσφέρουν μηνύματα φανερά αλλά και αφανή, ιδιαιτέρως προσωπικά προς τον κάθε άνθρωπο, ο οποίος οφείλει-εάν θέλει- να τα προσλάβει, να τα εσωτερικεύσει, να τα επεξεργασθεί, να τα βιώσει και εκουσίως να αναζητήσει την δική του καλή αλλοίωση, η οποία θα τον καταστήσει καινό. Η αναθεώρηση της κλίμακας αξιών του κόσμου τούτου επιβάλλεται, όπως και η ανατροπή της ατομοκεντρικής κοσμοθεωρίας η οποία έχει επιβληθεί ως τρόπος ζωής. Ο κόσμος το 2020-όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν της Ιστορίας- ήλθε πολύ κοντά στον θάνατο. Η αφή του θανάτου κυριαρχεί και δηλώνει αυτή η παρουσία του όλα εκείνα τα οποία θέλησε ο άνθρωπος να λησμονήσει, ζώντας και συμπεριφερόμενος ως εν δυνάμει αθάνατος. Η σοφία του κόσμου τούτου αποδεικνύεται και πάλι εξόχως ανύπαρκτη και ρηχή, καταισχύνεται ουσιαστικά. Τα "σημαντικά" και τα "σπουδαία" αυτού του κόσμου αποκαλύπτονται και φανερώνουν την ματαιοδοξία, την έλλειψη κάλλους, την παρενθετική τους ανούσια και την επιφανειακή τους υπόσταση, την απρέπειά τους και την κραυγαλέα ακάλυπτη γύμνια τους.
Όλοι είμαστε περαστικοί, όλοι θα "φύγουμε", ό,τι και όποιος είναι ο καθένας μας. Τι μένει λοιπόν σε τούτο, το ούτε καν στιγμιαίο,-σε σχέση με τον Χρόνο-περπάτημά μας στον πλανήτη και άρα στο σύμπαν; Ο εγωισμός, η φιλαυτία, η έρις, ο ανταγωνισμός, το μίσος, η επίδειξη και η εξόντωση του Άλλου;
Εάν στο πρόσωπο του Άλλου συναντήσουμε το Θείον Βρέφος, αν αντιληφθούμε ότι ο Άλλος-με όλα τα αρνητικά και θετικά του- είναι μία Εικόνα Του, τότε ίσως μπορέσουμε να υποστούμε έστω και μία μερική καλή αλλοίωση, η οποία θα μεταβάλλει, θα κάνει καλύτερο τον εαυτό μας. Ο Θεός από Αγάπη παρήγαγε εκ του μη όντος τον κόσμο τούτο και από Αγάπη τον συγχωρεί μονίμως και τον ανέχεται. Να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε την θαμμένη Αγάπη εντός μας, με την συνεχή δωρεάν προσφορά μας στον Άλλον, διαλύοντας και θυσιάζοντας από Αγάπη τον εαυτό μας. Δωρίζουμε τον εαυτό μας στον Άλλον, τον σκορπίζουμε, δεν κρατάμε τίποτα για εμάς, όλα ανήκουν στον Άλλον, δεν μας ανήκει ουδέν. Δεν έχουμε τίποτα για εμάς που να μας αξίζει. Αυτό που έχουμε αποκτά αξία όταν δωρεάν το δαπανούμε προς και για τον Άλλον. Το θέλημά μας γίνεται το θέλημα του Άλλου, δεν επιθυμούμε να εξουσιάζουμε ουδέναν, αγκαλιάζουμε με Αγάπη τον Σταυρό μας, που τελικά μας ελευθερώνει, μας απαλλάσσει από περιττά φορτία, καθώς πλέον ό,τι φέρουμε το δαπανούμε δωρεάν για τον Άλλον, είτε είναι συμπεριφορά, είτε είναι λόγος, είτε είναι ύλη. Εις ουδέναν δεν ανήκει τίποτα, όλα είναι δάνεια και δωρεές από Εκείνον και αποκτούν οντολογικό νόημα, όταν δεν τα κρατάς ερμητικά και σφιχτά για τον εαυτό σου και εάν τούτο το έχουμε λησμονήσει, είναι όντως καλό να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την πλευρά των Κοιμητηρίων. Είναι διαφορετική η θέα από εκεί. Όπως διαφορετική είναι η θέα όταν στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα Άνω. Διότι η ουσία των όντως ενυπόστατων πραγμάτων βρίσκεται προς εκείνη την κατεύθυνση.
"[....] Η ζωή είναι ενδιαφέρουσα επειδή είναι επικίνδυνη και απρόβλεπτη. Συνέχεια όλα διακυβεύονται και όλα είναι σίγουρα με την πίστη και την εμπιστοσύνη στην αγάπη Του[....]" ( Αρχιμ. Βασιλείου Προηγουμένου Ιερά Μονής Ιβήρων "Ο Βασιλεύς της δόξης" Εκδόσεις Ι. Μ. Ιβήρων 2018, σελ. 61)
Υ.Γ. Εκοιμήθει προσφάτως ο Κρης ιερέας π. Ιωάννης Μαρκάκης, γνωστός και ως ο "ιερέας των πτωχών". Συνεχώς προσέφερε δωρεάν.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου