" Όπου βία πάρεστι, ουδέν ισχύει νόμος" (Μένανδρος 4ος αιών π.Χ.)
Eυτυχώς ή δυστυχώς τα πρόσφατα φαινόμενα άσκησης βίας από τις δυνάμεις καταστολής, την πολιτική και ηθική ευθύνη των οποίων φέρει εις ακέραιον και εις όλον η φασιστική κυβέρνηση της Ν.Δ., επαναφέρει στην μνήμη περιστατικά τα οποία κατέληξαν σε δολοφονίες πολιτών.
1. Σταματίνα Κανελλοπούλου: Δολοφονήθηκε με άγριο ξυλοδαρμό από αστυνομικούς έξω από το ξενοδοχείο " Μεγάλη Βρετανία" όταν η πορεία για το Πολυτεχνείο (16-11-1980) επιχειρούσε να σπάσει την απαγόρευση και να οδηγηθεί στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Ο ιατροδικαστής βεβαίωσε 18 σοβαρά τραύματα στο κεφάλι της 21 ετών εργάτριας.
2. Ιάκωβος Κουμής, Κύπριος φοιτητής ετών 24, την ίδια ημέρα (16-11-1980) μεταφέρεται στο νοσοκομείο μετά από ξυλοδαρμό που υπέστει από αστυνομικούς. Καταλήγει μία εβδομάδα μετά. Κύρια αιτία θανάτου, πλήγμα το οποίο του επέφερε αποκοπή του εγκεφάλου.
3. Μιχάλης Καλτεζάς 15χρονος μαθητής. Την 17-11-1985 ο 27χρονος αστυνομικός Μελίστας πυροβολεί τον μαθητή στο πίσω μέρος της κεφαλής του από απόσταση 20 μέτρων, ενώ έτρεχε με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.
4.Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος μαθητής 15 ετών. Δολοφονείται από τον αστυνομικό Κορκονέα με δύο πυροβολισμούς την 6-12-2008.
Καθώς η βία πάντα γεννά βία, ως προς τα πρόσφατα γεγονότα επιβάλλεται να αναλάβει η κυβέρνηση την πολιτική της ευθύνη, είτε παραιτούμενη η ίδια άμεσα και να προκηρύξει εκλογές ,είτε επιτελούς με την παραίτηση υπουργών της. Μία κυβέρνηση η οποία στηρίζεται στις δυνάμεις καταστολής έχει ήδη απωλέσει την συναίνεση της κοινωνίας και των πολιτών.
Μία κυβέρνηση η οποία απέτυχε παταγωδώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς τον ιό εδώ και ένα έτος, χωρίς να έχει επενδύσει στο σύστημα υγείας, το οποίο και αυτή κατέστρεψε, υπογράφοντας τα αποικιοκρατικά Μνημόνια.
Μία κυβέρνηση η οποία σε αντίθεση με άλλες γείτονες χώρες( Βουλγαρία, Σερβία, Κροατία) στήριξε και στηρίζει την πολιτική της, ως προς την αντιμετώπιση του ιού, καταστέλλοντας συστηματικά εδώ και καιρό τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών, στερώντας τους την προσωπική τους ελευθερία και μάλιστα χωρίς ποτέ να έχει λάβει την έγκριση αυτών-δια της ψήφου των- ως προς την εφαρμογή αυτής της πολιτικής
Μία κυβέρνηση η οποία προκαλεί τους πολίτες- τους οποίους η ίδια, μαζί με τα κατευθυνόμενα από αυτήν Μ.Μ.Ε., επιθυμεί να τους μετατρέψει σε υπάκουους σκλάβους- τους διχάζει και δεν τους ενώνει, τους υποτιμά ως νοήμονες ανθρώπους, καθίσταται επικίνδυνη.
Οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις της ως προς τον ιό εδώ και ένα έτος έχουν καταστρέψει την οικονομία, την υγεία των πολιτών, προσφέρουν ανασφάλεια, αβεβαιότητα και ασάφεια. Αυτή η κυβέρνηση- πλήρως ερασιτεχνική- έχει κουράσει, απογοητεύσει και αγανακτήσει τους πολίτες, καθώς κάθε προγραμματισμός και εξαγγελία της ως προς-έστω και τμηματικά-την άρση του εγκλεισμού καθίσταται αφερέγγυα και αυτοαναιρούμενη. Οι πολίτες πλέον δεν τρέφουν καμία εμπιστοσύνη στις καθημερινές αλληλοαναιρούμενες-σχεδόν αμέσως- εξαγγελίες της. Η κυβέρνηση απέτυχε να πείσει τους πολίτες, ως προς την αναγκαιότητα και την ορθότητα της πολιτικής της και ως προς αυτό φυσικά δεν ευθύνονται οι πολίτες. Όσο γρηγορότερα αυτή η κυβέρνηση αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα, παραιτηθεί και διεξάγει εκλογές, τόσο θα υπηρετήσει όντως την κοινωνία, την Δημοκρατία και τους πολίτες, εκ των οποίων πηγάζει και στους οποίους καταλήγει κάθε μορφή εξουσίας, όπως και το Σύνταγμα ορίζει.
Φυσικά ευθύνη ως προς την σημερινή κατάσταση εκφυλισμού της Δημοκρατίας φέρουν σύσσωμα και τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, καθώς με τον τρόπο του το καθένα εδώ και ένα έτος την αποδέχονται. Μία αποτελεσματική αξιωματική αντιπολίτευση ήδη θα είχε "ρίξει" την σημερινή κυβέρνηση. Δυστυχώς ούτε τέτοια διαθέτει σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Γεγονός επίσης είναι ότι όσο η κυβέρνηση διατηρεί και συντηρεί αυτήν την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, μην λαμβάνοντας ουδείς ουδεμία ευθύνη, καθίσταται πάντα υπεύθυνη ως προς τις επερχόμενες θύελλες- τις οποίες απευχόμαστε να υπάρξουν- που έχει να θερίσει καθώς συνεχώς σπέρνει ανέμους και όπως και η Ιστορία έχει διδάξει η βία γεννά μόνο βία( Jean-Baptist Henri Lacordair 1802-1861).
" [....] Οι μεγάλες δυνάμεις δεν ντρέπονται ποτέ την κρίση του όχλου, αλλά η μία την άλλη, και όσον αφορά τις βασικές αυτές αρχές,δεν είναι η αποκάλυψή τους, αλλά μόνο η αποτυχία τους, που μπορεί να τις κάνει να ντραπούν[....] Απομένει λοιπόν η πολιτική τιμή στην οποία μπορούν να υπολογίζουν σίγουρα, δηλαδή η τιμή σχετικά με την αύξηση της ισχύος τους,με όποιον τρόπο και αν επιτευχθεί αυτή[....]"
( Immanuel Kant "Για την αιώνια ειρήνη" Εκδόσεις " Αλεξάνδρεια" 1992,σελ.79).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου