Χάνεσαι σε λαβυρίνθους παρά την λογικήν, προσπαθώντας να ερμηνεύσεις την περίπου εντεκάμηνη παραμονή του ιού στον πλανήτη. Συνταγές παλαιές και σούπες ξαναζεσταμένες. Τα συστήματα υγείας εκτός ορίων, άνθρωποι υπό ορίων. Ακαθόριστες συμπεριφορές, ανομοιογενείς αιτίες, διαφορετικά αποτελέσματα, ανορθολογισμός ηλικιών. Σε όλο αυτό το περιβάλλον, σε αυτήν την πραγματικότητα δοκιμάζονται κυριολεκτικά αντοχές και ανοχές πολλαπλώς. Προσφέρεται η εποχή σε σπουδές ψυχολογίας και ψυχιατρικής. Οι σήμερα θητεύοντες σε αυτές, ως μέτοχοι αυτής της κοινωνίας, δικαιούνται διδακτορικού διπλώματος. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι από ατσάλι δημιουργημένοι- ή να γίνουν- ολοκληρωτικώς.
Καλλιεργείται σήμερα σε αυτές τις συνθήκες, μία από τις μεγαλύτερες αρετές-κατά τους πατέρες της Εκκλησίας- που είναι η υπομονή. "Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος σωθείσεται" (Ματθαίος κδ 13). Υπομονή χωρίς άσκηση και αγώνα δεν νοείται, καθώς αποτελούν προυποθέσεις για την επίτευξή της. Άρα η άσκηση και ο αγώνας επιβάλλονται. Άσκηση αγώνα, χωρίς φυσικά ουδείς εκ των προτέρων να μπορεί να προσδιορίσει και σε χρόνο και σε ποσότητα το αποτέλεσμα. Αρκεί η προσπάθεια, καθώς η εγκαθιδρυθείσα υπομονή κάποια στιγμή θα είναι σε θέση να δει τον ουρανό καθαρό και τον κόσμο να αλλάζει, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε κύκλο της ιστορίας όταν αυτός κλείνει ή επαναλαμβάνεται.
Η εξουσία και οι πολίτες φέρονται ως αυτοβασανιζόμενοι. Η απόσταση ακόμη απέχει ώστε να μπορείς να δεις αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Είσαι ακόμη μέσα στο πρόβλημα, μετέχεις αυτού, το ζεις και άρα αδυνατείς να διακρίνεις. Γίνεσαι και εσύ (έκων-άκων) μέρος του προβλήματος. Ίσως τα "φρικαλέα" Καρούλια σήμερα να είναι τόσο γαλήνια, ήρεμα και Θεοδίδακτα στο κάλλος, όπως πάντα άλλωστε. Αυτά τουλάχιστον δεν αλλάζουν. Οι έρημοι μεταφέρονται-σήμερα περισσότερο εμφανώς- στις μεγαλουπόλεις του κόσμου τούτου. Οι αντιφάσεις συνυπάρχουν. Απρόσωπα τα πάντα καθώς καλύπτονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου και τα ύφη του. Ωστόσο παραμένουν καθρέφτες τα μάτια. Τώρα βεβαίως είναι η δεύτερη φορά και αυτή πάντα είναι καλύτερη από την πρώτη. Κομίζεις εμπειρία τώρα, οπότε πιο εύκολα προσαρμόζεσαι και γίνεσαι καλύτερος μαθητής, διότι η επανάληψη σε κάνει καλύτερο. Όταν κάτι επαναλαμβάνεται το συνηθίζεις, σου γίνεται έξη. Μαθαίνεις να ζεις με την επανάληψη και τελικά σου γίνεται οικεία. Παύεις να αντιδράς, καθώς το νέο ήδη έχει γίνει παλαιό. Οπότε αργά αλλά σταθερά φεύγει ο φόβος, ο οποίος ενίοτε νικά και την ευφυία και την λογική. Δεν σου φαίνεται πλέον τίποτα ξένο. Το έργο πλέον το ξαναζείς και πάλι από την αρχή. Κάποια στιγμή το βαριέσαι, σε κουράζει και γίνεσαι μέρος του έργου και αδυνατείς να το παρακολουθήσεις ως θεατής. Μετέχεις του έργου. Το έργο χάνεται, δεν υπάρχει καθώς έχει μεταβληθεί σε καθημερινότητα. Μαθαίνεις-ή σε μαθαίνουν- να μην ταράσσεσαι πλέον και η αταραξία είναι και αυτή αρετή. Λειτουργείς και ζεις ατάραχος ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω και μέσα σου. Ακολουθείς τους κανόνες διότι έτσι πρέπει να γίνει. Μετατρέπεσαι σε αναίσθητο εντός της αδυναμίας σου και οδεύεις-εν αγνοία ή εν γνώση- προς την απάθεια, άλλη μέγιστη αρετή. Ίσως οι άνθρωποι σήμερα δοκιμάζονται και σώζονται αλλάζοντας από εμπαθείς σε απαθείς, καθώς πλέον έχουν πάθει και θα συνεχίσουν να παθαίνουν και με αυτόν τον τρόπο να μαθαίνουν. Εκείνοι που έπαθαν και δεν έμαθαν παραμένουν εσαεί ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Οπότε ας τα βάλουν με τον εαυτό τους. Δεν τους πταίει ουδείς έτερος. Ο κόσμος αν ωριμάζει ή παλιμπαιδίζει, αυτό θα το δείξει ο χρόνος, όχι ο βραχύς αλλά ο βαρύς μέλλοντας. Υπομονή λοιπόν, αταραξία και απάθεια, αυτές είναι ο αρετές στις οποίες σήμερα ο κόσμος θητεύει και ασκείται, συνειδητώς ή ασυνειδήτως. Τώρα πόσοι θα εξέλθουν από τούτη την δοκιμασία αριστεύοντες δεν έχει σημασία. Σε αυτήν την περίπτωση μεγάλη σημασία έχει και ο κακός μαθητής, καθώς και αυτός κάτι έμαθε, έστω κι αν δεν κατέβαλε την δέουσα προσπάθεια. Καλύτερα κακός μαθητής σε μία σκληρή δοκιμασία, παρά άριστος μίας ανώδυνης. Σε αυτήν την περίπτωση ο κακός μαθητής έχει μεγαλύτερη αξία, γνώση και εμπειρία από τον άριστο. Άρα όλα είναι σχετικά. Το τι είναι κακό ή άριστο πάντα εξαρτάται όχι από έναν, αλλά από πολλούς παράγοντες. Όλες οι καταστάσεις λοιπόν -είτε τις ζούμε, είτε τις παρατηρούμε-είναι πολυπαραγοντικές. Ωστόσο ενδέχεται να υπάρχει ένας βασικός παράγοντας, ο οποίος ετεροκαθορίζει περισσότερο τους άλλους, αποκαλείται δε κυρίαρχος. Αυτόν πρέπει να μπορείς να τον διακρίνεις.
"156. Αδελφός ηρώτησε τον αββάν Σισόην λέγων' Τι ποιήσω δια τα πάθη; Και λέγει ο Γέρων' Έκαστος ημών πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας" (" Το Μέγα Γεροντικόν" Τόμος Γ'. Έκδοση Ι. Ησυχ. "Το Γενέσιον της Θεοτόκου" Πανόραμα Θεσσαλονίκης, σελ. 152)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου