Oι πολίτες βιώνουν την νέα πραγματικότητα η οποία δημιουργήθηκε εκ του ιού με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, αναλόγως των υποκειμενικών και αντικειμενικών συνθηκών οι οποίες συνδιαμορφώνουν την καθημερινή τους ζωή. Βλέπεις για παράδειγμα στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα σκηνές οι οποίες ενδέχεται να προτυπώνουν μία κατάσταση την οποία έως πρότινος κάποιος να την συναντούσε μόνον σε κινηματογραφικές ταινίες. Ουρές πολιτών, με το κινητό ανά χείρας, ελέγχονται- μέσω σκαναρίσματος- σε σχέση με την κατάσταση της υγείας τους, αναφορικά προς τον ιό, προκειμένου να εισέλθουν σε αυτά και να πραγματοποιήσουν τις αγορές τους. Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται σε χώρους εστίασης, διασκέδασης, τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες. Άλλοι πάλι ενώ τηρούν τα πρωτόκολλα υγείας στους χώρους εργασίας τους αναγκάζονται εκ των πραγμάτων και των συνθηκών, που ακουσίως τους επιβάλλουν, να ακολουθήσουν συγκεκριμένη πολιτική που προωθείται. Εξ αυτών υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται ενώπιον διλημμάτων προσωπικών, υπαρξιακών και οικογενειακών. Το κόστος της απόφασης ούτως ή άλλως, όποια και εάν είναι αυτή, το επωμίζεται προσωπικά ο πολίτης και αναλόγως με την κοινωνική και επαγγελματική του θέση προκύπτουν άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις.
Εκείνο το οποίο θολώνει το τοπίο είναι το γεγονός της αορίστου παραμονής της νέας πραγματικότητος, καθώς ουδείς μπορεί να εγγυηθεί - όπως αποδεικνύεται συνεχώς από τον Φεβρουάριο του 2020- πότε το συγκεκριμένο έργο θα λάβει τέλος. Το πλέον πιθανόν εξ όσων αντιλαμβάνεται κανείς παρακολουθώντας τις εξελίξεις παγκοσμίως είναι ότι το τέλος του έργου τοποθετείται εντός ενός βαθέως και πολύ μακρινού επέκεινα. Στην πατρίδα του Χίτλερ, την Αυστρία, επανεφαρμόζεται ο εγκλεισμός, αυτήν την φορά μόνον για τους ανεμβολίαστους και πιθανώς αυτό το "μέτρο" θα εφαρμοστεί και αλλαχού. Είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι αυτός ο ωμός περιορισμός των προσωπικών ελευθεριών των πολιτών δεν συνάδει με την Δημοκρατία. Θα μπορούσε η Λογική να δεχθεί τέτοια "μέτρα" εάν όντως ήταν αποτελεσματικά. Δυστυχώς η Λογική αποσύρεται και δεν μετέχει του συγκεκριμένου έργου, καθώς αυτά εφαρμόστηκαν και υπήρξαν αναποτελεσματικά όπως αποδείχθηκε. Εκείνο το οποίο προφανώς δέχεται η Λογική είναι ότι όσα και όποια " μέτρα" εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται δεν έχουν καταφέρει να λύσουν το πρόβλημα του ιού. Επίσης εκείνο το οποίο δέχεται η Λογική είναι ότι ο ιός δημιούργησε μία νέα πραγματικότητα αδήλου χρονικού τέλους και συνηγορεί και πάλι η Λογική στο γεγονός ότι όταν ένας κύκλος παραμένει απερίκλειστος, αργεί η έναρξη και η δημιουργία ενός νέου κύκλου. Η αόριστη παράταση ενός απερίκλειστου κύκλου εδραιώνει την νέα πραγματικότητα ως μία μόνιμη σταθερά, ανεξαρτήτως " μέτρων" τα οποία προσωρινώς θα μεταβάλλονται, θα περιστέλλονται, θα επανέρχονται. Τούτο δεν αποτελεί σύγκρουση του ρεαλισμού με την απαισιοδοξία καθώς η επανάληψη δημιουργεί την συνήθεια, η συνήθεια θεωρείται φυσιολογική κατάσταση- ακόμη και εάν είναι νοσηρή- και δύσκολα μεταβάλλεται και απαιτείται σθένος ρήξης με την κατεστημένη συνήθεια προκειμένου αυτή να ανατραπεί και να δημιουργηθεί ένας νέος κύκλος διαφορετικών δεδομένων.
Κάποτε είχα ρωτήσει μία πωλήτρια, ως διευθυντής της, για ποιόν λόγο ένα προϊόν ήταν σε συγκεκριμένη θέση καθώς αυτή δεν εξυπηρετούσε ούτε την προώθηση του, ούτε την εργονομία του καταστήματος. Η απάντησή της ήταν ότι αυτό πολλά έτη ήταν εκεί, ήταν πάντα εκεί. Όταν μία κατάσταση παγιώνεται αδυνατεί ο νους να δεχθεί ότι αυτή η κατάσταση ή η θέση είναι ποτέ δυνατόν να αλλάξει, οπότε καθίσταται κατεστημένη κατάσταση, δυσκόλως αποδεχόμενη αλλαγές. Ωστόσο το μόνον το οποίο δεν αλλάζει είναι η ίδια η Αλλαγή και διδάξαμε ότι δεν φοβόμαστε τις αλλαγές, αλλά αντιθέτως οι δημιουργικοί νόες προκαλούν και αναζητούν τις αλλαγές. Κάποτε και με κάποιον τρόπο- άγνωστο πότε και πως- αυτός ο απερίκλειστος κύκλος, ο οποίος άνοιξε τον Φεβρουάριο του 2020,θα κλείσει και είναι άγνωστο επίσης ποιά στοιχεία αυτού του κύκλου θα ενσωματώσει και ποιά θα απορρίψει ο νέος κύκλος, ο οποίος θα δημιουργηθεί και θα λάβει την θέση του. Σήμερα θεσμοί μεταβάλλονται ενσωματώνοντας περισσότερη εξουσία από ποτέ - για κάποιους αυτό θεωρείται φυσιολογικό και για άλλους όχι- αύριο ωστόσο είναι και πάλι ο υποκειμενικός παράγοντας εκείνος ο οποίος θα καθορίσει το εάν η Ιστορία θα πάει μπροστά οπισθοχωρώντας ή θα πάει πίσω κάνοντας βήματα προς τα εμπρός.
"[....] Εάν τυχόν και εμείς δεν πονέσομε, εάν τυχόν και εμείς δεν πεθάνομε, δεν σταυρωθούμε, δεν πρόκειται να γνωρίσομε τον Κύριο[....] Οπότε εκείνη την ώρα παίρνουν δύναμη να γυρίσουν στα Ιεροσόλυμα. Νομίζω αυτό σημαίνει ότι ήδη φτάσανε στην κώμη εν η επορεύοντο. Και η κώμη,το χωριό γίνεται πόλις και το χωριό γίνεται οικουμένη. Κι ενώ ήταν νύχτα και έδυε ο ήλιος, η νύχτα έγινε μέρα, η οικουμένη έγινε σπίτι τους[....] Όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης η πορεία προς το Θεό είναι η θέα του προσώπου Του και ταυτόχρονα στο τέλος η στάσις γίνεται κίνησις. Εάν τυχόν μείνομε μαζί Του,τότε το μένομε κάπου- όπου ο Θεός θέλει- αυτό είναι κίνησις"
( Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Ιβηρίτου " Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής της προς Εμμαούς πορεία" Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας σε φοιτητές στο Κεντρικό Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. "Θάνατος και χαρά"{Μνημόσυνο στον Παναγιώτη Νέλλα}.
Δευτέρα 14-4-1986)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου