Για ποια ανάπτυξη, για ποιες επενδύσεις μιλάτε κύριοι;

                                                ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΡΗ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

Για ποια ανάπτυξη, για ποιες επενδύσεις μιλάτε κύριοι;

Συνεχίζει να μειώνεται το ΑΕΠ, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία που ανακοίνωσε στις 4 Ιουνίου η ΕΛΣΤΑΤ για το α' τρίμηνο του 2019, διαψεύδοντας το δήθεν success story της κυβέρνησης.

Η μεγάλη ανοιχτή πληγή, στην πραγματική οικονομία που συνεχίζει να  "ματώνει" επί δέκα συνεχή έτη και που επηρεάζει σημαντικά την άμεση τρέχουσα ρευστότητα στην αγορά, αποκαλύπτεται μέσα από τους αναλυτικούς πίνακες οι οποίοι συνοδεύουν την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για  την πορεία του ΑΕΠ. Δηλαδή την πιστοποίηση περί αναιμικής και συνεχώς επιβραδυνόμενης ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στην εξωστρέφεια και κατά συνέπεια και στην ανταγωνιστικότητα  της χώρας και πιο συγκεκριμένα στις εξαγωγές αγαθών. Δέχονται ανυπέρβλητες, όπως φαίνεται πλέον πιέσεις, επιβεβαιώνοντας τις πιέσεις που δέχεται η οικονομία και η αγορά.

Το σημαντικότερο ίσως  οικονομικό μέγεθος της έκθεσης της ΕΛΣΤΑΤ είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή η αύξηση των εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών, παράλληλα με τη μείωση των εξαγωγών, γεγονός που σημαίνει πως ο τελευταίος συντελεστής του ΑΕΠ, το εμπορικό ισοζύγιο, επιδεινώθηκε σημαντικά  και από τα δύο μαζί επί μέρους στοιχεία του.

Και για να καταλάβουμε ας δούμε ποια οικονομικά μεγέθη λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να προκύψει το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν : ΑΕΠ (=Ιδιωτική κατανάλωση + Ιδιωτικές επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + Εμπορικό Ισοζύγιο)

Η συνολική εικόνα που προκύπτει από την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ένα μέρος του προβλήματος: τα στοιχεία δείχνουν συνολική άνοδο των εξαγωγών κατά 4% (που προέρχεται κυρίως από εξαγωγές διυλισμένων προϊόντων πετρελαίου από τις εγκαταστάσεις των υπερεθνικών ενεργειακών κολοσσών στην Ελλάδα, άρα καμιά ωφέλεια για την καθημερινή συναλλακτική οικονομία).

Η εν λόγω επίδοση μπορεί να φαίνεται καλή αλλά είναι πολύ πιο χαμηλή από την παράλληλη έκρηξη αύξησης των εισαγωγών της τάξης του 9,5%. Καθώς οι εισαγωγές αφαιρούνται από το ΑΕΠ (διότι πρόκειται για εγχώριο εισόδημα των νοικοκυριών που φεύγει από τη χώρα, μειώνοντας σταθερά ετησίως τον οικογενειακό προϋπολογισμό) προκαλούν αυτή τη μεγάλη μείωση στην  συνολική ανάπτυξη.

Και για να μην έχουμε αυταπάτες παραθέτω τον επίσημο πίνακα της εξέλιξης του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας, την τελευταία δεκαετία. Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι από το 2009 έως και το 2018 η καθαρή αριθμητική διαφορά του συνόλου των εξαγωγών – εισαγωγών της Πατρίδας μας είναι μείον (-) 233.042.600.000 (δις)  ευρώ!

Με απλά λόγια, μόνον από την αρνητική σχέση του εμπορικού ισοζυγίου της τελευταίας δεκαετίας, περισσότερα από 233 δις έφυγαν από τις τσέπες των Ελλήνων για το εξωτερικό! Πέραν όλων των άλλων εκατοντάδων δις από άλλες αιτίες (χρηματιστήριο, αποπληθωρισμός αξίας ακινήτων, τόκοι υπερδανεισμού, κούρεμα χρέους PSI, εξαγωγή ευρώ από τους διαμένοντες στην χώρα μας αλλοδαπούς που εμβάζουν χρήματα στις οικογένειές τους κ.α.).

Το μεγάλο θέμα λοιπόν της έκθεσης είναι το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά δηλαδή των εξαγωγών από τις εισαγωγές, η οποία αποτελεί την βασική «συνταγή» της επιτυχίας ή «αποτυχίας» μίας εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, όσον αφορά την άνοδο του ΑΕΠ.

Εν προκειμένω, πάντοτε σε σχέση με το τέταρτο τρίμηνο του 2018, οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών μειώθηκαν κατά 2,1%, ένα απόλυτα απογοητευτικό νούμερο, μεταξύ άλλων επειδή τεκμηριώνει ότι, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας συνεχίζει την καθοδική της πορεία, παρά τη θηριώδη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος μέσω της εσωτερικής υποτίμησης.

Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, αφού το «πρόγραμμα» που εφαρμόζεται για την «ανάπτυξη» δεν έχει στηριχθεί στην δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων από εγχώριους επενδυτές, επενδύσεις στην αξιοποίηση εγχωρίων πρώτων υλών και προϊόντων, στην αύξηση της απασχόλησης εγχώριου εργατικού δυναμικού σε παραγωγικές θέσεις εργασίας, στην βελτίωση των διαδικασιών παραγωγής, σε σύγχρονο παραγωγικό εξοπλισμό, στην δημιουργία οικονομιών κλίμακος κοκ., αποδεικνύοντας πως μόνο με μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και αύξηση της κρατικής δαπάνης για την καταβολή των μισθών και των συντάξεων, αφαιρώντας ρευστότητα από την αγορά και τις επιχειρήσεις, δεν βελτιώνεται ποτέ η παραγωγικότητα, ενώ η «συνταγή» αυτή περιορίζει παράλληλα την κατανάλωση, τις επενδύσεις, το ρυθμό ανάπτυξης κλπ.

Και από την άλλη, απαιτεί διαρκώς αυξανόμενους φόρους και εισφορές από ότι έχει απομείνει πλέον και λειτουργεί ως επιχείρηση ακόμα στον ιδιωτικό τομέα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να γίνουν νέες παραγωγικές επενδύσεις στην χώρα, από εγχώριους επενδυτές, με την μοναδική στον πλανήτη αφαίμαξη που υφίσταται η επιχειρηματικότητα στην χώρα μας, όχι μόνον από την θηριώδη φορολόγηση, αλλά και από τις ασφαλιστικές εισφορές και λοιπές επιβαρύνσεις που επιβάλλονται είτε επί του εισοδήματος, είτε επί της ακίνητης περιουσίας, είτε … τεκμαρτά! Δηλαδή για να το πω απλά, με την μέθοδο «αποφασίζομεν και διατάσομεν»!

Και το τονίζω αυτό διότι στις πολυπληθείς αναφορές που γίνονται για την υπερφορολόγηση στη χώρα μας, εξετάζονται μεμονωμένα οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων, των ελεύθερων επαγγελματιών και των φυσικών προσώπων, αλλά δεν εξετάζεται η «συνολική φορολογική επιβάρυνση» της επιχειρηματικότητας.

Για να καταλάβετε καλύτερα το τεράστιο αυτό πρόβλημα, τον μεγαλύτερο ανασταλτικό και απαγορευτικό παράγοντα για την ίδρυση νέων παραγωγικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, γιατί έχει σημασία για εκείνους που έχουν ακόμα την εντύπωση ότι θα υπάρχει σε λίγο καιρό ακόμα  «κερδοφόρος» Ελληνική επιχείρηση, ως «συνολική φορολογική επιβάρυνση» θεωρείται το ποσό στο οποίο, εκτός από τον φόρο εισοδήματος, συμπεριλαμβάνονται οι εισφορές στον ΕΦΚΑ και η εισφορά αλληλεγγύης τις οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις καλείται να καταβάλει ένας επιχειρηματίας επενδυτής επί των κερδών που θα αποκομίσει από εταιρεία, π.χ. Α.Ε., ΕΠΕ, ΙΚΕ ή από άλλες μορφές επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως συμμετοχή σε προσωπικές εταιρείες (Ο.Ε., Ε.Ε. κ.λπ.) ή από άσκηση ελευθερίου επαγγέλματος.

Ας δούμε όμως στην πράξη πόσο επιβαρύνεται σήμερα μια Ανώνυμη εταιρεία στα κέρδη που δηλώνει:

Έστω λοιπόν ότι ένας επιχειρηματίας επενδύει τα κεφάλαια του σε μια Ανώνυμη Εταιρεία (Α.Ε.) η οποία το 2019 έχει κέρδη 100.000 ευρώ.

Η Α.Ε. οφείλει φόρο εισοδήματος 100.000 x 28%=28.000 και διανέμει ως μέρισμα το υπόλοιπο, δηλαδή 72.000 (100.000-28.000), στο οποίο παρακρατεί φόρο μερισμάτων 10.800 (72.000 x 15%) και ο επιχειρηματίας εισπράττει 61.200.

Επομένως, η φορολογική επιβάρυνση μέχρι εδώ είναι 38,80%. Αν υποθέσουμε ότι δεν έχει άλλα εισοδήματα, ο επιχειρηματίας θα επιβαρυνθεί και με έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης 3.800 ευρώ.

Επίσης, επειδή είναι μέλος του Δ.Σ. της ΑΕ και κύριος μέτοχος, επιβαρύνεται και με ΕΦΚΑ περίπου 14.000 ευρώ. Άρα έχουμε (με στρογγυλοποίηση των ποσών): Κέρδη: 100.000 ευρώ.

Μείον: «Εταιρικός» φόρος 28.000, φόρος μερισμάτων 11.000, ΕΦΚΑ 14.000, εισφορά αλληλεγγύης 4.000 = Σύνολο επιβαρύνσεων 57.000 και καθαρό ποσό 43.000 ευρώ.

Επομένως, η συνολική επιβάρυνση είναι της τάξης του 57% πριν από τον φορολογικό έλεγχο της Α.Ε., ο οποίος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσθέσει μερικές μονάδες στη συνολική φορολογική επιβάρυνση.

Αν κέρδη 100.000 ευρώ πραγματοποιούνται από ελεύθερο επαγγελματία ή μέσω ατομικής επιχείρησης, ο φόρος εισοδήματος θα είναι 31.592, ο ΕΦΚΑ (μόνο για σύνταξη και υγεία με τους νέους μειωμένους συντελεστές) θα είναι 14.239 και η εισφορά αλληλεγγύης 5.070 ευρώ. Συνολική επομένως επιβάρυνση 50.901 ευρώ, δηλαδή περίπου 51%.

Επαναλαμβάνω ότι στα παραδείγματα που παραθέτω οι συντελεστές φορολογίας και ΕΦΚΑ είναι ακριβείς, εντούτοις όμως είναι υπεραπλουστευμένα διότι δεν λαμβάνονται υπόψη το τέλος επιτηδεύματος, την ταμειακή επιβάρυνση από την προκαταβολή φόρου 100% για τα υποθετικά κέρδη του … επόμενου χρόνου και πολλές ακόμη απίθανες επιβαρύνσεις που επιβάλλονται στην επιχειρηματικότητα και που φτάνουν τελικά σε ορισμένες περιπτώσεις σε επιβαρύνσεις της τάξεως του … 80% επί των κερδών!

Βεβαίως όλα τα ανωτέρω δεν επιβαρύνουν τις πολυεθνικές και υπερεθνικές εταιρείες που εγκαθίστανται και λειτουργούν στην χώρα μας!

Εάν τώρα σκεφτούμε το τι θα τραβήξει ένας νέος επιχειρηματίας – επενδυτής από τους διαμεσολαβούντες δημοτικούς και κρατικούς φορείς για την ίδρυση και λειτουργία της επιχείρησης, από το ανύπαρκτο οριστικά πλέον χρηματοπιστωτικό σύστημα, από βανδαλισμούς, κλοπές, αθέμιτο ανταγωνισμό ξενόφερτων από κάθε γωνιά του πλανήτη, καταλαβαίνετε όχι μόνον γιατί δεν θα δούμε ούτε στον «αιώνα τον άπαντα» νέες παραγωγικές επενδύσεις στην χώρα μας, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες των «Μαυρογιαλούρων», αλλά και γιατί οι επιχειρήσεις που λειτουργούσαν είτε μεταναστεύουν (όταν αυτό είναι εφικτό) είτε η μια μετά την άλλη, βάζουν λουκέτο!

Και το κακό είναι ότι για την υγιή αύξηση του ΑΕΠ, προερχόμενη από αληθινή οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη, οφειλόμενη στην εξαγωγή εγχωρίως παραγομένων προϊόντων και όχι από αγυρτείες και σοφίσματα,  απαιτείται η πραγματοποίηση αληθινών εγχώριων παραγωγικών επενδύσεων συνοδευόμενων από θέσεις εργασίας με αμοιβές που να καλύπτουν τις βασικές οικογενειακές δαπάνες! Και φυσικά χωρίς οφειλές σε δάνεια και φόρους, όπως είναι σήμερα τα εφτά στα δέκα νοικοκυριά!

Γιατί διαφορετικά πως θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;  Η συνεχής χειροτέρευση του εμπορικού ισοζυγίου και η επενδυτική άπνοια σημαίνουν πολύ απλά, για τους γνωρίζοντας βεβαίως, πως η Ελλάδα «πνέει τα λοίσθια», έχοντας εγκλωβιστεί σε μία θανατηφόρο παγίδα – σπιράλ χρέους και αποδόμησης, αφού ακόμη και η παραμικρή άνοδος της κατανάλωσης τροφοδοτεί τις εισαγωγές και όχι τα ελληνικά προϊόντα και τις παραγωγικές επενδύσεις.

Κλείνοντας επαναλαμβάνω και τονίζω ότι αιτία είναι το ότι, αφενός μεν ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει διαλυθεί ανεπιστρεπτί, αφετέρου δεν επενδύει κανένας υπό το σημερινό καθεστώς των μνημονίων και της δολοφονικά υψηλής φορολογίας.

Κι έτσι η Ελλάδα οδηγείται αδίστακτα στο επίπεδο «ανάπτυξης» της υποσαχάριας Αφρικής εντός της ευρωζώνης. Μόνο και μόνο για να διασωθούν οι πολιτικοί και τα συμφέροντα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό της σε γενοκτονία.

Για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά ο μεγάλος Έλληνας παιδαγωγός Ευάγγελος Παπανούτσος, ο οποίος από το 1961 προειδοποιούσε για την μη ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη (ΕΟΚ).  Αλλά θα μου πείτε ότι η Ελλάδα τότε είχε Παπανούτσους να αρθρογραφούν στις εφημερίδες της κι όχι δημοσιογραφίσκους – γυμνοσάλιαγκες  και κονδυλοφόρους ευκαιρίας.

Και αυτό συνέβαινε τότε, γιατί η διανόηση και ο λαός της Ελλάδας, εκτός του υποκόσμου της πολιτικής και του δωσιλογισμού, θεωρούσε ως πολυτιμότερο όλων των αγαθών, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και ευημερία κυρίως για τους αδύναμους.

Άρης Παπαμιχαήλ

Οικονομολόγος – Σύμβουλος Επιχειρήσεων